12/2/11
24/11/10
'Ατεχνο post με σκόρπιες σκέψεις
The Marriage of Tea Party and Militias
"It seems plenty clear that we are in a political struggle between two very different visions of what kind of country we want to live in and what values should shape our future.
Our investigative reporter, David Neiwert, reported from Montana as part of our collaborative journalism project with the Nation Institute on the Tea Party movement. In yesterday's AlterNet he revealed the marriage of the Tea Party movement with gun-obsessed militia groups. In his expose, Dave takes us inside a meeting of tea party supporters where the popular main speaker, Gun Owners of America president Larry Pratt, addressing an aging, all-white crowd, channels Glenn Beck, explaining that the root of our political problems are the "socialist" public schools, which he describes as "propaganda centers for the hard left."
Αυτό το απόσπασμα που έχει να κάνει με την Αμερική του σήμερα και ειδικά η φράση "we are in a political struggle between two very different visions of what kind of country we want to live in and what values should shape our future", αποτυπώνει ακριβώς κάτι που σκεφτόμουν σήμερα. Πόσες Ελλάδες υπάρχουν τελικά; Υπάρχει η Ελλάδα που βασανίζεται στα σκυλάδικα και στο γόβα-τσάντα-extension. Υπάρχει η Ελλάδα των αγροτών που ζούν με τις επιδοτήσεις και αρκούνται στην αμορφωσιά μετά cayenne. Υπάρχει η Ελλάδα της wanna be αστής που ενδιαφέρεται για τη πολιτική και τα ακριβά παπούτσια. Υπάρχει η Ελλάδα των τηλεορασόπληκτων. Των συνταξιούχων που θα ζήσουν τα άνεργα παιδιά τους. Η Ελλάδα των ακροδεξιών. Και υπάρχουμε εμείς. Αυτοί που μεγαλώσαμε με τσιτάτα καταραμένων ποιητών. Που ονειρευτήκαμε ενα κόσμο τελείως διαφορετικό, ένα κόσμο που δε ποδοπατά για να επιζήσει, που σέβεται το συνάδελφο/συνάνθρωπο, που δε παραδίδει τα όπλα αμαχητί, που καταλαβαίνει οτι πάει να σκύψει το κεφάλι και κάτι μέσα του κλωτσάει και ουρλιάζει. Δε ξέρω τελικά για εσάς. Για μένα μιλάω. Τίποτα δε μπορεί να με κάνει να συνηθίσω αυτή τη κατάσταση. Να ανεχτώ. Να μείνω στην ανασφάλεια. Και σκέφτομαι. Αφού έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι μια και είναι απο τη φύση της απρόβλεπτη και δίχως δίχτυ ασφαλείας, γιατί απλά δεν την αποδέχομαι ως τέτοια;
Πόσοι είμαστε έτσι; Ποιοί είμαστε; Γιατί δε αναγνωριζόμαστε; Γιατί δεν φτιάχνουμε κάτι δημιουργικό; Περιμένω. Κάτι.
7/11/10
6/5/10
Μάθε
...δεν είσαι δούλος μου μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου। Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου। Είσαι ο σύντροφος μου στη μάχη।
Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα, μη τα προδώσεις! Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας।
Αγάπα τον κίνδυνο। Τι είναι το πιο δύσκολο; Ποιόν δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλο ανήφορο। Αυτόν παίρνω κι εγώ, ακλούθα μου!
Να μάθεις να υπακούς। Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερό του ρυθμό είναι λεύτερος।
Να μάθεις να προστάζεις। Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπος μου απάνω στη γης ετούτη।
Ν'αγαπάς την ευθύνη। Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης। Αν δε σωθει, εγώ φταίω
Νίκος Καζαντζάκης
Ασκητική
22/4/10
Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους
Γιατί δεν κοιτάει να συμμαζέψει τον Άνθιμο πρώτα μπας και γίνει τελικά το ρημαδιασμένο μετρό; Αλλά βέβαια, ο Πανίκας είναι large και βλέπει μπροστά! Ε, ρε μεγαλεία που έχει να γνωρίσει η Περιφέρεια μόλις εκλεγεί Περιφερειάρχης!!
13/4/10
Rufus Wainwright
Ο Rufus Wainwright για πρώτη φορά στην Αθήνα στο Φεστιβάλ Αθηνών
Αναγνωρισμένος από κριτικούς και συναδέλφους ως ένας από τους πιο χαρισματικούς τραγουδιστές και τραγουδοποιούς της εποχής μας, ο Rufus Wainwright έρχεται να μας μαγέψει με τις ξεχωριστές μελωδίες του και την ιδιαίτερη φωνή του στο Φεστιβάλ Αθηνών, Θέατρο Λυκαβηττού στις 5 Ιουνίου 2010.
27/3/10
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
