This brought shivers down my spine...

Και δεν μου συμβαίνει και πολύ συχνά με Έλληνες μουσικούς...

Sfina 13. Time Stopper

Les enfants terribles!!

Elefant "LOU"

Definately, a strange kind of feeling

Εντάξει, τώρα είμαι έτοιμη να καταγράψω τι ένιωσα στη χθεσινή συναυλία του Peter Murphy, στο Principal...
Έφυγα απο το σπίτι μη ξέροντας τι να περιμένω. Γενικά δε το σκεφτόμουν και πολύ. Πήγα easy n' nicely και συνάντησα τους φίλους μου: Justin' Break, Lens, ANemo, Λευτέρη, Έφη. Όλοι κεφάτοι. Λέγαμε με την Έφη οτι το μακιγιάζ μας ήταν λάθος, το χρώμα το μαλλιών λάθος, τα ρούχα μας λάθος. Τα κορίτσια με τα ντεμέκ γκόθ ρούχα και τα πράσινα μαλλιά μας το υπενθύμιζαν συνεχώς. Στο φουαγιέ επικρατούσε ευφορία. Χαμόγελα. Ασυνήθιστο για κόσμο που προσέρχεται σε συναυλία στη Θεσσαλονίκη. Ίσως αυτό να το έχω ξαναδεί στους Massive Attack τη πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Θέατρο Δάσους. Δεν είμαι σίγουρη.
Μπήκαμε σε ενα Principal στημένο με τραπεζάκια και σκαμπό. Τα τραπεζομάντηλα έλειπαν. Λες και πηγαίναμε σε show του Πανούση. Γελάσαμε. Κοροϊδέψαμε. Τελικά καθήσαμε. Ποτά, σφηνάκια. Οι Minor Mine στη σκηνή. Γουστάρουμε. Η Letty στη σκηνή. Μαγευόμαστε. Ο Peter Murphy στη σκηνή. Πεταγόμαστε όρθιοι. Καλά, όχι όλοι. Ο κόσμος πια πλησιάζει μπροστά. Νιώθει αμηχανία. Νιώθει ξεβολεμένος. Ο Peter έχει ροξάκι, οι διπλανοί μας έχουν κοιλίτσα, εμείς έχουμε άσπρες τρίχες. Θεέ μου, πήγαινε μας πίσω! Ο Θεός δεν εννοεί να καταλάβει πως νιώθουμε και εξακολουθεί να επιμένει: Τώρα, το τώρα έχει σημασία! Βγάζει κιθάρες, βγάζει δοξάρια, βγάζει synths, αργεί να ζεσταθεί. Εμείς παγωμένοι. Bella! φωνάζει το γνωστό τζάνκι της πλατείας Ναυαρίνου. Τώρα! η απάντηση. Stigmata! επιμένει το τζάνκι. Τώρα, η απάντηση. Πλησιάζουμε στη σκηνή. Η αμηχανία φεύγει. Σχεδόν γονατίζω στα πόδια του μικρού κιθαρίστα, δεν έπιασα το όνομα του. Edit: found him! Τον αφήνω να με πάρει στο κόσμο του. Διακοπή. Πρώτο encore. Ξαφνικά κάτι μαγικό γίνεται. Παίζουν το She's in Parties. Χαμός. Ήρθαμε στα ίσα μας. Ο κόσμος αρχίζει και γουστάρει, τα γκοθάκια δικαιώνονται. Απο εκεί και πέρα δε θυμάμαι λεπτομέρειες. Μόνο το πόσο πολύ χόρεψα στο Transmission. Και επίσης το πόσο ασταθές ήταν το βήμα μου φεύγοντας. Προσπαθούσα να ισορροπήσω ανάμεσα στο χθες, το σήμερα και το αύριο.