Ποτέ πριν το κρασί δεν ήταν τόσο στιφό. Ποτέ πριν το φαγητό τόσο άγευστο. Ποτέ πριν τα χαμόγελα τόσο βεβιασμένα. Ποτέ πριν τα βλέμματα τόσο σκοτεινά. Ποτέ πριν οι άτακτες και μαύρες σκέψεις τόσο δυνατές. Η σιωπή και τα λόγια που δεν ειπώθηκαν ήταν τόσο κραυγαλέα...
Οι δικές μας προσδοκίες δεν υπάρχουν πια. Υπάρχουν όμως αυτές των παιδιών μας. Και αυτό τουλάχιστον είναι συγκινητικό...
25/12/05
Χριστούγεννα 2005
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Ήταν τόσο συγκινητικό για μένα που με δυσκολία κρατιόμουν.
χρόνια καλά με υγεία
Να είσαι καλά
"Θα μάθεις να γελάς, αν μάθεις να υποφέρεις.
Αφού το ξέρεις,
τη μια πονάς κι υποφέρεις
την άλλη πάνω
τόσο ψηλά δε σε φτάνω
κατέβα λίγο
έτσι περνούσα, πριν φύγω
και τώρα γεια σου..."
Δημοσίευση σχολίου