25/12/05

Χριστούγεννα 2005

Ποτέ πριν το κρασί δεν ήταν τόσο στιφό. Ποτέ πριν το φαγητό τόσο άγευστο. Ποτέ πριν τα χαμόγελα τόσο βεβιασμένα. Ποτέ πριν τα βλέμματα τόσο σκοτεινά. Ποτέ πριν οι άτακτες και μαύρες σκέψεις τόσο δυνατές. Η σιωπή και τα λόγια που δεν ειπώθηκαν ήταν τόσο κραυγαλέα...

Οι δικές μας προσδοκίες δεν υπάρχουν πια. Υπάρχουν όμως αυτές των παιδιών μας. Και αυτό τουλάχιστον είναι συγκινητικό...

3 σχόλια:

mario είπε...

Ήταν τόσο συγκινητικό για μένα που με δυσκολία κρατιόμουν.
χρόνια καλά με υγεία

Elena είπε...

Να είσαι καλά

Ttallou είπε...

"Θα μάθεις να γελάς, αν μάθεις να υποφέρεις.
Αφού το ξέρεις,
τη μια πονάς κι υποφέρεις
την άλλη πάνω
τόσο ψηλά δε σε φτάνω
κατέβα λίγο
έτσι περνούσα, πριν φύγω
και τώρα γεια σου..."