Τάσεις Φυγής

Σχεδόν καθημερινά εδώ και πολύ καιρό σχεδιάζω προσεκτικά την απόδρασή μου. Προσωρινή – μη φανταστείτε τίποτα δραματικό. Είναι μια ρουτίνα, ένα όνειρο που παραμένει στο ονειρικό, μια φαντασίωση που με κάνει να αντέχω τη καθημερινότητά μου. Όταν έρχονται τα δύσκολα λέω «θα πάω εκεί!» και αντέχω. Πάντα, μα πάντα θέλω να είμαι μόνη μου (στη φαντασία μου). Με βλέπω σ’ένα καφέ στο Παρίσι, με ένα σακίδιο στον ώμο στην Παταγονία, σε ένα θεατρικό στο Βερολίνο, σε ένα χαμάμ στη Τουρκία, στην κολλητή μου στην Αθήνα κ.λ.π. Και πάντα μα πάντα κάθε φορά που η κατάσταση τα φέρνει να έρθω κοντά στην πραγματοποίηση κάποιου ονείρου, εγώ…κάνω πίσω ! Προφασίζομαι χιλιάδες δικαιολογίες για να μην κάνω επιτέλους αυτό το βήμα. Τα παιδιά, οι υποχρεώσεις, η σκέψη ότι ένα σωρό άνθρωποι δεν θα τα καταφέρουν χωρίς εμένα (τι πετριά κι αυτή !) και ένα σωρό άλλες αηδίες που με «αποτρέπουν» από το μεγάλο όνειρο. Μάλλον βολεύτηκα κι εγώ. Δεν είμαι η πρώτη ούτε και η τελευταία. Απλά μου είναι δύσκολο να το χωνέψω (παρόλο που το κατάπια) να βρίσκομαι με τέτοιες αντιφάσεις μέσα μου, εγώ η αδέσποτη, αυτή που ποτέ δεν έδωσε λογαριασμό σε κανένα, το υπέρμετρα εγωιστικό πλάσμα που πάντα κοιτούσε την πάρτη του. Ωρίμασα άραγε; Βολεύτηκα; Συνειδητοποίησα την πραγματικότητα; Ο Θεός μπορεί να ξέρει, πάντως εγω δεν ξέρω…