Δεν θα δακρύσω πια για σένα...

Βγήκες φρέσκια-φρέσκια απο το κομμωτήριο όπου έκανες το πλήρες σετ ανταύγεια-πιστολάκι-μανικιούρ-πεντικιούρ. Πήγες σπίτι έβαλες ενα αστραφτερό τοπάκι και είπες να φορέσεις απο κάτω ενα τζινάκι. Τι στο διάολο, σε συναυλία θα πήγαινες. Άρπαξες το κροκο τσαντάκι σου, έριξες μέσα το 3G κινητό σου και πήγες στο Μύλο όπου σε περίμεναν οι συνάδελφοι απο το λογιστήριο. Προχώρησες στην Αποθήκη σχολιάζοντας με την κολλητή σου τα παπούτσια της Απαυτούλας, της ξαδέρφης της Μαρίας. Είχε πολύ κόσμο. Δεν κατάφερες να πάρεις ποτό απο το μπαρ, δεν κατάφερες να βρείς τη σκάλα για να πλησιάσεις περισσότερο στη σκηνή, δεν κατάφερες να μη στραπατσάρεις το γουνάκι που είχες ρίξει πρόχειρα πάνω σου. Ούτε τσιγάρο δεν μπορούσες να καπνίσεις με την ησυχία σου. Η μπάντα βγήκε, είπε ενα σωρό άγνωστα τραγούδια, ο κόσμος χόρευε και τραγουδούσε, χειροκρότησες σε όλα τα κομμάτια (αλίμονο!). Πέρασες καλά;