Τι κώδικας DaVinci και μαλακίες...

...εδώ γίνεται η αληθινή ανατροπή.

Soulmates

The sea's evaporating, though it comes as no surprise
These clouds we're seeing, they're explosions in the sky
It seems its written, but we can't read between the lines

Hush, its okay, dry your eyes
dry your eyes
Soulmate dry your eyes
dry your eyes
Soulmate dry your eyes, 'cause soulmates never die

This one world vision turns us into compromise
What is religion when its each other we despise
Damn the government
Damn their killing, damn their lies
(its okay)
Dry your eyes
Soulmate dry your eyes
Dry your eyes
Soulmate dry your eyes, cause soulmates never die
Soulmates never die
never die
Soulmates never die
Soulmates never die

Last night...

I shed some tears to wash away the taste of defeat from my mouth...

Belly-button

Χτές βράδυ
αποπειραθήκαμε
μια μεταμόσχευση
χνουδιού
αλλά
ο αφαλός της
το απέρριψε.

Ο άντρας-κατίνα

Για μένα που είμαι γυναίκα - και πιστεύω οτι πολλές θα συμφωνήσουν μαζί μου - δεν υπάρχει πιο απωθητικό γνώρισμα απο την κατινιά στον άντρα. Αυτό που έχουμε χρεωθεί για αιώνες τώρα, αποτελεί αναπόσπαστο χαρακτηριστικό μιας μερίδας αντρών που δεν έχουν τα αρχίδια να πούν αυτό που έχουν να πούν στα ίσια και ξεμαλλιάζονται καθημερινά μέσω των πληκτρολογίων τους, ρίχνοντας υπονοούμενα, διατυπώνοντας κακοήθειες για τον τάδε ή τον δείνα, επιχειρούν να ισοπεδώσουν προσωπικότητες (για ποιό λόγο ακριβώς;), στήνουν άθλιες παγιδούλες, κοτσομπολεύουν και αναλώνουν την ενέργειά τους που άλλοτε ίσως να τους έβγαινε ερωτικά, σε μπούρδες. Και όλο αυτό ονομάζεται meta-blogging! Μου θυμίζει ενα παιχνιδάκι που παίζαμε με τους φίλους μου στην εφηβεία μου. Το ονομάζαμε "ποιός-θα-πει-την-πιο φαρμακερή-ατάκα-μειώνοντας-τους-άλλους-για-να-νιώσει-ανώτερος". Στην ψυχιατρική το λένε σίγουρα αλλιώς. Απο τότε έχω μεγαλώσει. Εσείς;

Back

Καλά τα έγραψε ο ANemos
αλλά αυτό που με απογοήτευσε οικτρά στην Αθήνα απο τον κόσμο (και τους γνωστούς που συνάντησα) ήταν η υπερίσχυση της απόλυτης ατομικότητας. Το moto "περνάω μια χαρά και δεν με νοιάζει τι κάνουν όλοι οι άλλοι" έδινε και έπαιρνε στις συζητήσεις. Καμία ανάγκη για συλλογικότητα, καμία ανάγκη για ένταξη σε κάποια ομάδα (κοινωνική, ταξική ότι θες βάλε με το μυαλό σου), απλά ενα ασταμάτητο πήγαινε-έλα στη δουλειά, δύο ποτά στο μπάρ δύο φορές την βδομάδα, κανένα θέατρο για να λέμε οτι εκμεταλλευόμαστε τις επιλογές που απλόχερα μας δίνει η πόλη, και αυτό. Τίποτα άλλο. Καμία σύγκρουση, καμία επιθυμία για βελτίωση, ενα βάλτωμα χωρίς προηγούμενο. "ΕΓΩ είμαι μια χαρά. Οι άλλοι δεν ξέρω καν αν υπάρχουν".

Gimme Shelter

War, children, is just a kiss away
is just a kiss away...

34

Στα πόσα βγαίνω;