It's your world not mine

Εδω και καιρό με έχει απορροφήσει και με γοητεύει περισσότερο ο κόσμος του Myspace παρά αυτός των blogs. Βρίσκω οτι έχει μεγαλύτερο νόημα να βρίσκομαι σε ενα κόσμο γνήσια δημιουργικό (και αυτό αποδεικνύεται εμπράκτως) παρα σ'αυτό το μαλλιοτράβηγμα εκδοτών versus bloggers και τούμπαλιν. Ποτέ δε κατάλαβα τι ακριβώς έχουμε να χωρίσουμε. Μάλλον όλοι έχουμε κάτι κοινό. Τα δευτερόλεπτα της ναρκισσιστικής ευχαρίστησης να δούμε τις τιποτένιες μας λεξούλες μπροστά στη φωτεινή οθόνη ή στο χαρτί αντίστοιχα.
Προσωπικά δεν ένιωσα ποτέ την "ανάγκη" να εκτεθώ στα μάτια σας, ούτε να βγάλω τα απωθημένα μου, ούτε να σας εξομολογηθώ τα μυστικά μου, ούτε να σας κοινοποιήσω το τι συμβαίνει στο σπίτι μου (όσο και αν μερικές φορές πνιγόμουν απο τη μοναξιά και τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν), ούτε να ξαμολήσω ελεύθερες τις υποβόσκουσες περσόνες που συνυπάρχουν στο κορμί μου. Με λίγα λόγια ποτέ δεν ένιωσα αυτό το χώρο σα το σπίτι μου. Δε θα πω μεγαλόστομα "φεύγω" και τα συναφή. Θα πω πως θα μείνω και οτι θα γράψω όταν θα έχω πια κάτι ουσιαστικό να πω. Βέβαια με την αυτολογοκρισία που υποβάλλω στον εαυτό μου-απο τη φύση μου- μάλλον το ουσιαστικό θα πρέπει να με πνίξει για να το εκφράσω.

Κάτι απο τα καρντάσια μου (www.myspace.com/zoomerman)

I communicate in chatrooms
and I fuck myself occassionally
to make sure that I'm real
to feel the real me
Come on and get me