Adult

Στα ιατρεία του ΙΚΑ. Η ουρά ατελείωτη. Εγώ σκασμένη όπως κάθε φορά που έχω να κάνω με γιατρούς, μπάτσους, εφορίες κ.λ.π. Ρίχνω μια ματιά γύρω μου. Βλέπω κάποια οικεία μάτια να με κοιτούν. Δε δίνω σημασία. Η σκασίλα μου είναι πιο σπουδαία. Σε λίγο ακούω κάποια να λέει το όνομα μου. Τα οικεία μάτια πάλι. Κάπου τα ξέρω αυτά τα μάτια. Από παλιά. Μόνο που τότε δεν ήταν βυθισμένα σε μαύρους κύκλους. Η παιδική μου φίλη! Αγκαλιαζόμαστε. Λέμε τα τυπικά. Τα παιδιά, τα σχολεία, οι ασθένειες. «Πολύ τρέξιμο ρε Ελένη» μου λέει. «Η ενήλικη ζωή, αγάπη μου…» της απαντώ.

«Μα δε λέγαμε τότε που είμαστε μικρές ότι όταν μεγαλώσουμε δε θα γίνουμε ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ μεγάλες;»

«Ετσι λέγαμε, ναι…. Εγω το παλεύω να μην είμαι μια κανονική μεγάλη. Εσύ;»

«Κι εγώ…Προσπαθώ»

Οι μαύροι κύκλοι μου λένε ότι περνάει δύσκολα. Ίσως κάτι αντίστοιχο να κατάλαβε κι εκείνη για μένα.

Οι δύο κανονικές μητέρες αποχαιρετίστηκαν με την υπόσχεση ότι θα συναντηθούν κάποια στιγμή για καφέ. Άραγε θα τη ξαναδώ;