Πάνω που πίστευα οτι τη γλίτωσα...

...ο Αστέρης είχε τη φαεινή ιδέα να με υποβάλλει σε αυτό τον εξαναγκασμό να κάτσω και να εξομολογηθώ δημόσια πέντε πράγματα για μένα. Δεν είμαι αγενής, δεν μπορώ να αρνηθώ.

1. Μισώ να "εξομολογούμαι" πράγματα, να μιλάω για τον εαυτό μου, να πλασάρω ένα συγκεκριμένο image. Δεν ανοίγομαι εύκολα, είμαι της λογικής ότι αν ο άλλος ενδιαφέρεται να με μάθει, ας κάνει τον κόπο να με ανακαλύψει.

2. Λατρεύω τη μουσική. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με αυτή, όμως η φύση δε με προίκισε με κάποιο ταλέντο κι εγώ ήμουν αρκετά τεμπέλα να στρωθώ να μάθω κάποια πράγματα. Έτσι, διοχετεύω το καλλιτεχνικό μου απωθημένο ακούγοντας παλιά και νέα συγκροτήματα, συνομιλώντας με μουσικούς, και γράφοντας για αυτούς και τις δημιουργίες τους.

3. Ακόμη προσπαθώ να συμφιλιώσω το αδέσποτο πλάσμα που υπήρξα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, με τη μητρότητα και τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται. Πιστεύω ότι τη μέρα που η συμφιλίωση θα επιτευχθεί, θα έχω ωριμάσει. Μέχρι τότε θα τρώγομαι με τον εαυτό μου και φυσικά με τους άλλους οι οποίοι ευλόγως μπερδεύονται.

4. Έχω ελάχιστους φίλους. Εννοώ πραγματικούς φίλους. Είναι όμως ρε παιδάκι μου περιπτώσεις. Οι σχέσεις μας χαρακτηρίζονται από ελευθερία, διακριτικότητα, υποστήριξη, απόσταση, χιούμορ, μουσικές, αντισυμβατικότητα.

5. Είμαι γενικά άνθρωπος που βλέπει τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Η κριτική μου είναι ανελέητη, πράγμα που όπως καταλαβαίνετε με οδηγεί σε απίστευτες συγκρούσεις, αφού δεν ξέρω να κρατάω το στόμα μου κλειστό. Δε πιστεύω στο χάϊδεμα των αυτιών, κανείς δε προχωράει, δε γίνεται καλύτερος, με κολακείες και συνεχή επιβράβευση. Εν τέλει, δε πιστεύω ότι η ζωή είναι refresh, αλλά ένα δύσκολο, μαγικό ταξίδι.

Δεν έχω να προτείνω άλλους για αυτό το παιχνίδι, γιατί δεν ξέρω ποιοι το έχουν κάνει ήδη. Θα ήθελα όμως να δω μερικούς από τους πολιτικούς της μπλογκόσφαιρας να ξεβρακώνονται δημόσια.

Παλιοαλήτες...

Καλέ πως μου τον καταντήσατε έτσι τον Ναυτίλο;

Power Ranger S.P.D.

Burning Bridges, Breaking Hearts

Burning bridges, breaking hearts
Everything you taught us to do
We're burning bridges, and breaking hearts
No home to come home to
We're burning bridges, and breaking hearts
I won't look you in the eye
And burning bridges, breaking hearts
Caught you in a friendship lie

Took a visit, to your old house
The windows were all boarded up
Try to hold these, memories
The ocean in a paper cup
There's no future in this town
They barricade the buildings there
To the lion, you've been cast
Only bones are gonna last

There's a city, underground
There's a city made of glass
There's a city, (there's a city) underground
Hurry cause it's breaking fast

And burning bridges, and breaking hearts
Everything you taught us to do
We're burning bridges and breaking hearts
No home to come home to

We're burning bridges
(and breaking hearts)
We're burning bridges
(and breaking hearts)
Burning bridges, breaking hearts
(breaking hearts)

Burning bridges, breaking hearts
Everything you taught us to do
We're burning bridges and breaking hearts
No home to come home to


Song by Arcade Fire

Paint it Black

Σκέψεις…σκέψεις…σκέψεις

Σκέψεις σκόρπιες, ανένταχτες, εικόνες από το παρελθόν, από τότε που ήμουν κοριτσάκι, σκέψεις μαύρες, άλλες φορές σκέψεις φωτεινές, σχεδόν διαυγείς, σκέψεις θυμωμένες, σαρκαστικές. Ξεχειλίζουν από τον εγκέφαλο μου την ώρα ακριβώς που το φως σβήνει και το κεφάλι γέρνει στο μαξιλάρι. Και που εξαφανίζονται με το πρώτο φως του ήλιου. Σαν τα βαμπίρ. Αυτά βαμπίρ δεν υφίστανται όταν το μυαλό απασχολείται με τις υποχρεώσεις, τις εκκρεμότητες, τις ευθύνες.

Ξύπνησα χώμα με το όνειρο ακόμη φρέσκο στα μάτια και το κεφάλι μου. Χώμα θα συνεχίσω να είμαι όλη μέρα. Ίσως σήμερα αποφασίσω να κάνω κάτι διαφορετικό. Ίσως να κάνω κάτι αποκλειστικά για μένα.

Μάνα - blogger

Με ευχαρίστησε και με καταδιασκέδασε το πως περιέγραψε ο κ. Ροζάκoς το blog μου. Αν και δε περίμενα ποτέ να ασχοληθεί κανείς μαζί μου πέρα των δύο-τριών φίλων που έρχονται εδω και μου κάνουν κανένα σχολιάκι, γέλασα πάρα πολύ με την εντύπωση που μπορεί να αποκομίσει κάποιος απο τα γραφόμενα μου. Πάντως αν έπρεπε πάσει θυσία να αναφερθώ σε κάποια απο όλες αυτές τις blog-o-λίστες που έγιναν το νεο trend στα έντυπα, μόνο ως "μητέρα και μπλόγκερ", θα ήθελα να αναφερθώ. Σοβαρολογώ.

Παραισθήσεις

Ψες το βράδυ εθεάθη η Β. Πατουλίδου να μπαίνει στο Electra. Προς στιγμήν νόμισα οτι είδα και τη Χ. Αράπογλου, αλλά τελικά ήταν παραίσθηση απο ο,τι κατανάλωσα στο Θερμαϊκό. Ο συνδυασμός απο ουίσκι, τεκίλα και αψέντι, δεν είναι και οτι καλύτερο...