Πάνω που πίστευα οτι τη γλίτωσα...

...ο Αστέρης είχε τη φαεινή ιδέα να με υποβάλλει σε αυτό τον εξαναγκασμό να κάτσω και να εξομολογηθώ δημόσια πέντε πράγματα για μένα. Δεν είμαι αγενής, δεν μπορώ να αρνηθώ.

1. Μισώ να "εξομολογούμαι" πράγματα, να μιλάω για τον εαυτό μου, να πλασάρω ένα συγκεκριμένο image. Δεν ανοίγομαι εύκολα, είμαι της λογικής ότι αν ο άλλος ενδιαφέρεται να με μάθει, ας κάνει τον κόπο να με ανακαλύψει.

2. Λατρεύω τη μουσική. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με αυτή, όμως η φύση δε με προίκισε με κάποιο ταλέντο κι εγώ ήμουν αρκετά τεμπέλα να στρωθώ να μάθω κάποια πράγματα. Έτσι, διοχετεύω το καλλιτεχνικό μου απωθημένο ακούγοντας παλιά και νέα συγκροτήματα, συνομιλώντας με μουσικούς, και γράφοντας για αυτούς και τις δημιουργίες τους.

3. Ακόμη προσπαθώ να συμφιλιώσω το αδέσποτο πλάσμα που υπήρξα ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, με τη μητρότητα και τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται. Πιστεύω ότι τη μέρα που η συμφιλίωση θα επιτευχθεί, θα έχω ωριμάσει. Μέχρι τότε θα τρώγομαι με τον εαυτό μου και φυσικά με τους άλλους οι οποίοι ευλόγως μπερδεύονται.

4. Έχω ελάχιστους φίλους. Εννοώ πραγματικούς φίλους. Είναι όμως ρε παιδάκι μου περιπτώσεις. Οι σχέσεις μας χαρακτηρίζονται από ελευθερία, διακριτικότητα, υποστήριξη, απόσταση, χιούμορ, μουσικές, αντισυμβατικότητα.

5. Είμαι γενικά άνθρωπος που βλέπει τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Η κριτική μου είναι ανελέητη, πράγμα που όπως καταλαβαίνετε με οδηγεί σε απίστευτες συγκρούσεις, αφού δεν ξέρω να κρατάω το στόμα μου κλειστό. Δε πιστεύω στο χάϊδεμα των αυτιών, κανείς δε προχωράει, δε γίνεται καλύτερος, με κολακείες και συνεχή επιβράβευση. Εν τέλει, δε πιστεύω ότι η ζωή είναι refresh, αλλά ένα δύσκολο, μαγικό ταξίδι.

Δεν έχω να προτείνω άλλους για αυτό το παιχνίδι, γιατί δεν ξέρω ποιοι το έχουν κάνει ήδη. Θα ήθελα όμως να δω μερικούς από τους πολιτικούς της μπλογκόσφαιρας να ξεβρακώνονται δημόσια.