Το θέατρο έχει τη Ντενίση

Η δημοσιογραφία τη Στάη.







Για τον GAP ας μη μιλήσω καλύτερα. Ανατριχιάζω με την ιδέα οτι ίσως κάποτε να είναι ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης.

What Keeps Me Going

Ένα σχόλιο που με εκφράζει απόλυτα

Μια ταινία που με ταξιδεύει

Ένα βιβλίο που με αγγίζει με παράξενο τρόπο

Τώρα, τι έγινε ρε παιδιά;

Τρέχουμε;

Τιραμόλα, πεζοδρόμιο, τεστοστερόνη, πριόνι, μπουρμπουλίθρες

Η Μαρία η Άσχημη με το όνομα ήταν η καλύτερη πουτάνα της επαρχιακής μας πόλης. Μια ζωή στο πεζοδρόμιο. Η Μαρία, εκτός από άσχημη, ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχα στο κρεβάτι κάνοντας διάφορα κόλπα, χρησιμοποιώντας διάφορα αξεσουάρ όπως πριόνια, για αυτούς με εξεζητημένα γούστα, μαστίγια, τσιγάρα, ρόπαλα και σπρέι γέλιου μαζί με άλλα χημικά και τοξικά αέρια. Κυρίως όμως ήταν γνωστή για τα χέρια τιραμόλα που διέθετε καθώς χούφτωνε τους άντρες που περνούσαν από τη γειτονιά εκτοξεύοντας τη τεστοστερόνη τους στα ύψη. Η αλήθεια είναι ότι απολάμβανα να τη παρακολουθώ εν ώρα εργασίας. Καθόμουν στην αυλή μαζί με τις άλλες γειτόνισσες και ξεσηκώναμε κόλπα για να βασανίζουμε μετά τους άντρες μας. Τα παιδιά έπαιζαν κι αυτά λίγο πιο πέρα και συνήθως έκαναν μπουρμπουλίθρες με το καλαμάκι στην πορτοκαλάδα τους.

Με τις υγείες σου, Zpi!

Περιοδικά

Στο σωρό με τα περιοδικά ανακαλύπτω ένα που λέγεται go mag κι έχει εξώφυλλο τους Arcade Fire. Ωραία, ασπρόμαυρη φωτογραφία, που παραπέμπει σε άλλη εποχή. Διαβάζω τα θέματα που έχει: Brian Eno, Grinderman, Air, Klaxons, Kristin Hersh…….Άρα μουσικό περιοδικό. Μόνο που δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με τα μουσικά περιοδικά όπως τα ξέρουμε στην Ελλάδα. Θέλω να το διαβάσω όλο. Τι κρίμα που δε ξέρω Ισπανικά!

Shop Listening

Πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου ενα compillation που έχει επιμεληθεί ο Νίκος Κομνηνός, για λογαριασμό της FenaFresh, και έχει το τίτλο Shop Listening. Το CD που περιέχει είναι καταπληκτικό, άκρως σύγχρονη μουσική, για όλες τις ώρες, ανεβαστική groovy electronica, φοβερές μελωδίες, το design της συσκευασίας εκπληκτικό και πολύ προσεγμένο......όμως υπάρχει μουσική για ψώνια;
Θυμάμαι παλιά είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη του Robert Smith των Cure να λέει οτι το μέλλον βρίσκεται στη μουσική για ασανσέρ. Δεν είχα καταλάβει τι έλεγε. Όμως ο άνθρωπος τελικά είναι πολύ μπροστά. Μουσική για ψώνια λοιπόν. Όσο κακό ή παράξενο κι αν ακούγεται, δεν είναι τελικά. Τα κομμάτια δημιουργούν όμορφες εικόνες, σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου. Ίσως ακούγωντας τα στο δοκιμαστήριο να αποκτήσεις και μια πιο ειδυλλιακή εικόνα του εαυτού σου. Όλοι δε θα το θέλαμε αυτό; Αφήστε που το βρήκα και πολύ καλή ιδέα γενικότερα: Μια εταιρία, επιχείρηση αναλαμβάνει τα έξοδα και προωθεί άγνωστους ή γνωστούς καλλιτέχνες με τη στάμπα της επάνω στη συσκευασία, π.χ ο D.J.Shadow κάνει ενα compillation για λογαριασμό της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Ξέρω 'γω;

Αναψυκτικό

Drink this baby. It's atomic soda. It will blow your mind back to how it was.

It's me against the world

Κάτι γίνεται τελευταία. Ο κόσμος φαίνεται να κάνει ότι του καπνίσει εις βάρος των άλλων. Και στο φινάλε καλά κάνει, αφού οι υπόλοιποι το αποδεχόμαστε στο όνομα της ηρεμίας και της διαλλακτικότητας.

Η δασκάλα του παιδιού έρχεται ότι ώρα της καπνίσει ή δεν έρχεται και καθόλου χωρίς να ειδοποιήσει κανένα. Είκοσι μανάδες με τα βλαστάρια τους να περιμένουν στο πρωινό αγιάζι, υπομονετικά, με προβατίσια ηρεμία.

Ο γιατρός τον οποίο χρυσοπληρώνω σε κάθε μου επίσκεψη με έχει στην αναμονή σαράντα πέντε λεπτά. Τότε τι νόημα έχει το ραντεβού;

Η κυρία με το σωσίβιο λίπους γύρω από τη κοιλιά της καραδοκεί για να μου φάει τη σειρά. Έχει αυτό το κουτοπόνηρο ματάκι και ψάχνει την ευκαιρία να «τρουπώσει». Όλοι περιμένουμε με καρτερικό ύφος, με την απόγνωση στο μάτι αλλά τη υποχωρητικότητα πάντα έτοιμη να δώσει τη λύση. Όμως εγώ έχω θυμώσει. Πολύ. Νιώθω να μου ρουφάνε τη ζωή με το καλαμάκι, γιατροί, δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί της πλάκας, οδηγοί λεωφορείων…Θέλω να κάνω κάτι. Το να φύγω από μια κατάσταση, το να τσακωθώ, το να διεκδικήσω το δικαίωμα μου στη καλή εξυπηρέτηση, δεν αρκεί. Νομίζω ότι το παιχνίδι έχει χαθεί. Και ίσως έτσι να δικαιολογηθώ όταν κι εγώ θα παρκάρω όπου βρώ, όταν θα πετάξω τα σκουπίδια μου έξω από τον κάδο, όταν θα παραδώσω το κομμάτι μου τελευταία στιγμή, όταν θα αργήσω να πληρώσω τις δόσεις μου στη εφορία. Έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι ένας κύκλος. Όχι;

Snapshot