It's me against the world

Κάτι γίνεται τελευταία. Ο κόσμος φαίνεται να κάνει ότι του καπνίσει εις βάρος των άλλων. Και στο φινάλε καλά κάνει, αφού οι υπόλοιποι το αποδεχόμαστε στο όνομα της ηρεμίας και της διαλλακτικότητας.

Η δασκάλα του παιδιού έρχεται ότι ώρα της καπνίσει ή δεν έρχεται και καθόλου χωρίς να ειδοποιήσει κανένα. Είκοσι μανάδες με τα βλαστάρια τους να περιμένουν στο πρωινό αγιάζι, υπομονετικά, με προβατίσια ηρεμία.

Ο γιατρός τον οποίο χρυσοπληρώνω σε κάθε μου επίσκεψη με έχει στην αναμονή σαράντα πέντε λεπτά. Τότε τι νόημα έχει το ραντεβού;

Η κυρία με το σωσίβιο λίπους γύρω από τη κοιλιά της καραδοκεί για να μου φάει τη σειρά. Έχει αυτό το κουτοπόνηρο ματάκι και ψάχνει την ευκαιρία να «τρουπώσει». Όλοι περιμένουμε με καρτερικό ύφος, με την απόγνωση στο μάτι αλλά τη υποχωρητικότητα πάντα έτοιμη να δώσει τη λύση. Όμως εγώ έχω θυμώσει. Πολύ. Νιώθω να μου ρουφάνε τη ζωή με το καλαμάκι, γιατροί, δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί της πλάκας, οδηγοί λεωφορείων…Θέλω να κάνω κάτι. Το να φύγω από μια κατάσταση, το να τσακωθώ, το να διεκδικήσω το δικαίωμα μου στη καλή εξυπηρέτηση, δεν αρκεί. Νομίζω ότι το παιχνίδι έχει χαθεί. Και ίσως έτσι να δικαιολογηθώ όταν κι εγώ θα παρκάρω όπου βρώ, όταν θα πετάξω τα σκουπίδια μου έξω από τον κάδο, όταν θα παραδώσω το κομμάτι μου τελευταία στιγμή, όταν θα αργήσω να πληρώσω τις δόσεις μου στη εφορία. Έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι ένας κύκλος. Όχι;