13/3/07

It's me against the world

Κάτι γίνεται τελευταία. Ο κόσμος φαίνεται να κάνει ότι του καπνίσει εις βάρος των άλλων. Και στο φινάλε καλά κάνει, αφού οι υπόλοιποι το αποδεχόμαστε στο όνομα της ηρεμίας και της διαλλακτικότητας.

Η δασκάλα του παιδιού έρχεται ότι ώρα της καπνίσει ή δεν έρχεται και καθόλου χωρίς να ειδοποιήσει κανένα. Είκοσι μανάδες με τα βλαστάρια τους να περιμένουν στο πρωινό αγιάζι, υπομονετικά, με προβατίσια ηρεμία.

Ο γιατρός τον οποίο χρυσοπληρώνω σε κάθε μου επίσκεψη με έχει στην αναμονή σαράντα πέντε λεπτά. Τότε τι νόημα έχει το ραντεβού;

Η κυρία με το σωσίβιο λίπους γύρω από τη κοιλιά της καραδοκεί για να μου φάει τη σειρά. Έχει αυτό το κουτοπόνηρο ματάκι και ψάχνει την ευκαιρία να «τρουπώσει». Όλοι περιμένουμε με καρτερικό ύφος, με την απόγνωση στο μάτι αλλά τη υποχωρητικότητα πάντα έτοιμη να δώσει τη λύση. Όμως εγώ έχω θυμώσει. Πολύ. Νιώθω να μου ρουφάνε τη ζωή με το καλαμάκι, γιατροί, δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί της πλάκας, οδηγοί λεωφορείων…Θέλω να κάνω κάτι. Το να φύγω από μια κατάσταση, το να τσακωθώ, το να διεκδικήσω το δικαίωμα μου στη καλή εξυπηρέτηση, δεν αρκεί. Νομίζω ότι το παιχνίδι έχει χαθεί. Και ίσως έτσι να δικαιολογηθώ όταν κι εγώ θα παρκάρω όπου βρώ, όταν θα πετάξω τα σκουπίδια μου έξω από τον κάδο, όταν θα παραδώσω το κομμάτι μου τελευταία στιγμή, όταν θα αργήσω να πληρώσω τις δόσεις μου στη εφορία. Έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι ένας κύκλος. Όχι;

2 σχόλια:

Oneiros είπε...

Αντιστάσου όσο μπορείς. Όπως η βία, έτσι και η απάθεια είναι μεταδοτικός ιός, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον καταπνίξουμε στο δικό μας σύστημα.

ANemos είπε...

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ,ενος νεαρού πρίγκηπα της Ανατολής,
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,που νόμιζε πως μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πίκρες οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων...

Στης Ανατολής τα μέρη
μια φορά και ένα καιρό
Ήταν άδειο το κεμέρι,
μουχλιασμένο το νερό.

Στη Μοσούλη στη Βασόρα
στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα
της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι
και γενιά βασιλική
Αγροικά το μοιρολόι
και τραβάει κατά εκεί.

Τον κοιτούν οι Βεδουίνοι
με ματιά λυπητερή
Κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει
πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι
του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι
και με λιονταριού προβιά.

Απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη,
απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη
να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη
σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη
να του βάλει τη θηλιά.

Μαύρο μέλι μαύρο γάλα
ήπιε εκείνο το πρωϊ
πριν αφήσει στην κρεμάλα
τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες
μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες
ο προφήτης καρτερεί.

Πάνε τώρα χέρι χέρι
κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι
τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο
βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο
λέει στον άμυαλο Σεβάχ:

Νικημένο μου ξεφτέρι
δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι
πάντα ο κόσμος προχωρεί.

Καληνύχτα,Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος
δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα...