Τέρμα τα ψέμματα!

Ώρα για διακοπές...

...

...η μόνη εξήγηση που είναι πειστική μέχρι τώρα

Άλλη καφρίλα κι αυτή...

...εντελώς ακατανόητη

See you at the bitter end

Μπορεί να πήγα με μισή καρδιά στο περίπτερο 17 για τους Placebo και καθαρά από διαστροφή, όμως η συναυλία ξεκίνησε με το Infrared…Και μετά μας πήραν και μας σήκωσαν. Η ασφυκτική ατμόσφαιρα (συνδυασμός κάπνας, υγρασίας και ζέστης) με απασχόλησαν μόνο προς το τέλος, όταν δεν ένιωθα πια τη μέση μου από τον πόνο. Τελικά, όταν ακούς τη μουσική που γουστάρεις, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

Τι με έκανε να χαμογελάσω:

1. Η καούκα του Molko, κάτι σε μπουκλέ alternative look
2. Το ότι ο Molko ουσιαστικά έκανε back vocals στο κοινό. Πρέπει να ήταν ξεκούραστη η βραδιά για τον Brian η χθεσινή
3. Ότι είδα πολλά παιδιά με πράσινα παπούτσια
4. Ότι προς το τέλος βγήκε με παρέα νεαρών παιδιών πιασμένα χέρι-χέρι αλυσίδα από μπροστά, μούσκεμα στον ιδρώτα και διαλυμένη από το «χτύπημα»
5. Τα κλιπάκια στη γιγαντοοθόνη

Τι με έκανε να τραβάω τα μαλλιά μου:

1. Ότι τα κορίτσια χορεύουν με τον ίδιο τρόπο το τσιφτετέλι και τα τραγούδια των Placebo
2. Ότι όλοι κρατούσαν στα χέρια το κινητό τους και κατέγραφαν τα τεκτενόμενα. Κάποια στιγμή ένιωσα μειονεκτικά που το είχα το ρημάδι στη τσέπη μου…
3. Ότι δεν έβλεπα καθόλου τη σκηνή

Can't Stand it, I Know You've Planned it...

Μόνο εκνευρισμό και στεναχώρια αισθάνομαι μετά την απρόσμενη αλλαγή του χώρου που θα γινόταν η συναυλία των Placebo. Προφανώς έγινε για κάποιο λόγο. Που εμένα (και εσάς φαντάζομαι) δε με αφορά. Αυτό που με αφορά είναι ότι το συναυλιακό τοπίο στη Θεσσαλονίκη γίνεται όλο και πιο ζοφερό, όλο και πιο φτωχό και μόνιμα με αρπαχτές από τελειωμένους καλλιτέχνες που θα έπρεπε να είχαν συνταξιοδοτηθεί εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον. Και ας μη πιπιλήσουμε για άλλη μια φορά την καραμέλα της έλλειψης ιδανικών χώρων για τέτοιες διοργανώσεις. Εγώ θα έλεγα ότι πάσχουμε από έλλειψη ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ και αμορφωσιά. Την αμορφωσιά του φτωχού και μίζερου συγγενή που κάθε φορά προσπαθεί να μιμηθεί τη μεγάλη και επιτυχημένη ξαδέλφη (Αθήνα). Θα μπορούσαν να γίνουν χιλιάδες πράγματα (πάντα για τις συναυλίες μιλάω). Θα μπορούσε το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης π.χ. να γίνεται καλοκαίρι, να είναι υπαίθριο, να φιλοξενούνται συγκροτήματα και events από όλη την Ελλάδα, να είναι δωρεάν, να είναι ένα εβδομαδιαίο πάρτυ, με δύο ημέρες αφιερωμένες στο διαγωνιστικό κομμάτι. Θα μπορούσαμε να διοργανώνουμε συναυλίες ξέχωρα από την Αθήνα, αφού το κοινό, τα μεγέθη αλλά και τα γούστα διαφέρουν. Είμαι σίγουρη σε αυτά που προτείνω μια διοργανώτρια εταιρία θα είχε σοβαρές αντιρρήσεις και επιχειρήματα να με αντικρούσει. Όμως δε με ενδιαφέρει. Εγώ θέλω να είμαι σε θέση να μπορώ να παρακολουθώ φεστιβάλ και συναυλίες στη πόλη μου, όπως κάνουν οι άνθρωποι στο Βερολίνο, στο Παρίσι στην Αθήνα.

Παρεμπιπτόντως με τη λύσσα που με έχει πιάσει, ίσα που παίρνω τον Άνεμο και κατεβαίνουμε αυθημερόν για Beastie Boys, Madness και Underworld.