See you at the bitter end

Μπορεί να πήγα με μισή καρδιά στο περίπτερο 17 για τους Placebo και καθαρά από διαστροφή, όμως η συναυλία ξεκίνησε με το Infrared…Και μετά μας πήραν και μας σήκωσαν. Η ασφυκτική ατμόσφαιρα (συνδυασμός κάπνας, υγρασίας και ζέστης) με απασχόλησαν μόνο προς το τέλος, όταν δεν ένιωθα πια τη μέση μου από τον πόνο. Τελικά, όταν ακούς τη μουσική που γουστάρεις, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

Τι με έκανε να χαμογελάσω:

1. Η καούκα του Molko, κάτι σε μπουκλέ alternative look
2. Το ότι ο Molko ουσιαστικά έκανε back vocals στο κοινό. Πρέπει να ήταν ξεκούραστη η βραδιά για τον Brian η χθεσινή
3. Ότι είδα πολλά παιδιά με πράσινα παπούτσια
4. Ότι προς το τέλος βγήκε με παρέα νεαρών παιδιών πιασμένα χέρι-χέρι αλυσίδα από μπροστά, μούσκεμα στον ιδρώτα και διαλυμένη από το «χτύπημα»
5. Τα κλιπάκια στη γιγαντοοθόνη

Τι με έκανε να τραβάω τα μαλλιά μου:

1. Ότι τα κορίτσια χορεύουν με τον ίδιο τρόπο το τσιφτετέλι και τα τραγούδια των Placebo
2. Ότι όλοι κρατούσαν στα χέρια το κινητό τους και κατέγραφαν τα τεκτενόμενα. Κάποια στιγμή ένιωσα μειονεκτικά που το είχα το ρημάδι στη τσέπη μου…
3. Ότι δεν έβλεπα καθόλου τη σκηνή