Αποφεύγω τη πραγματικότητα όσο πιο πολύ μπορώ. Αλλού εκείνη, αλλού εγώ. Κοιμάμαι πολύ, πίνω πολύ, λέω ψέματα στο καθρέφτη και στους άλλους.
Νιώθω ότι δε με χρειάζεται κανείς.
Τελευταία απορώ όλο και πιο πολύ με τους ανθρώπους. Εξαντλούνται στην αυστηρότητα τους, στην ακαμψία τους, στη παρατεταμένη κρίση τους. Εγκλωβισμένοι. Όσο είναι γύρω μου με παγιδεύουν. Εγώ κάνω την αδιάφορη. Δε τρέχει τίποτα.
Να φανταστείς ότι είναι ακόμη καλοκαίρι.
Σήμερα είναι τα γενέθλια σου. Σε ξεπετάω με ένα τυπικό «Χρόνια Πολλά» που δε σημαίνει τίποτα. Θες να το ξεχάσεις. Εγώ το ξέχασα ήδη. Ήθελα να μαγειρέψω, να καλέσω φίλους, να σου αγοράσω μια τεράστια τούρτα. Να σε γιορτάσω σα παιδάκι. Κάθε εορταστική εκδήλωση είναι απαγορευμένη. Ας είναι.
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
«Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω, Φταίει η ζωή που είναι μικρή». Τετριμμένο αλλά και αχώνευτο μαζί! Όπως ξέρεις (και ξέρεις γιατί), φοβάμαι περισσότερο απ’ ότι δείχνω. Σ’ ευχαριστώ για όσα σκέφτηκες να κάνεις, όμως, πραγματικά, δεν είναι πια γιορτή αυτή η ημέρα!
Δημοσίευση σχολίου