Empty Hands

17.11 Columbiahalle

Μετά από ένα ατελείωτο πάνω-κάτω στους δρόμους του Βερολίνου, βρήκα το club. Στριμώχτηκα δίπλα σε μια παρέα ελλήνων με τους οποίους πετούσαμε μαζί από το Βενιζέλος. Το club δεν είχε γεμίσει ακόμη, ήμασταν δεύτερη σειρά. Τα πράγματα ήταν χαλαρά, ακόμη κι όταν βγήκαν οι Blonde Redhead. Οι Blonde ήταν από αδιάφοροι ως πολύ καλοί, και τη θειά μου να ακούγαμε να λέει τη καραγκούνα ευχαριστημένοι θα ήμασταν, αρκεί που ξέραμε ότι μετά θα έβγαιναν οι Interpol. Η κατάσταση έγινε ασφυκτική τη στιγμή που έπαιξαν τη τελευταία νότα και άφησαν τη σκηνή. Σε μια μάχη για μια σπιθαμή χώρου και θέας στη σκηνή βρέθηκα ακόμη πιο μπροστά. Ας είναι καλά τα καρντάσια που στρίμωχναν τα γερμανάκια δεξιά και αριστερά, είμαστε απολίτιστοι όντως…

Και να που έφτασε η στιγμή που περιμέναμε, με το κατάμεστο club να αποθεώνει τη μπάντα από τη Νέα Υόρκη. Ξεκίνημα με το Pioneer to the Falls, καμία έκπληξη για εμάς που ξημεροβραδιαζόμαστε στα fora της μπάντας. Η κόλαση ξέσπασε με το Obstacle 1. Το έλλειμμα συναισθήματος των Interpol συμπλήρωνε με το παραπάνω το κοινό, παραληρώντας στη κυριολεξία στη θέα της παγωμένης χάρης του Banks. Ο Carlos πόζαρε παίζοντας το μπάσο του και έριχνε που και που καυτές ματιές στις κυρίες που είχαν πιάσει στασίδι μπροστά. Έριξε και μια σε μένα, αλλά δε μπόρεσα να ανταποκριθώ αφού εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι Ισπανοί αποφάσισαν να με λυντσάρουν. Ο Sam συνοφρυωμένος όπως πάντα, ανταποκρινόταν με ζέση στο καθήκον που τον θέλει πίσω από τα πιατίνια, και σιγορουφούσε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ευτυχώς που ήταν και ο Dan που δεν σταμάτησε να χορεύει, να χτυπιέται, να δίνει παλμό, να απολαμβάνει με κλειστά τα μάτια. Τον εκτίμησα περισσότερο από κοντά.

Αραιά και που ο Paulie μας πετούσε κανένα thank you, έριχνε καμιά ματιά μπροστά ή πάνω στον εξώστη, κυρίως όμως κοίταζε στο υπερπέραν. Στο τέλος μόνο μας χαιρέτισε όπως ακριβώς η βασίλισσα Ελισάβετ τους υπηκόους της, μας κοίταξε έντονα όλους έναν-έναν στα μάτια (αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει, είναι; Υπερβάλλω φυσικά) και εξαφανίστηκε.

Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας τα μάτια μου και τα αυτιά μου απολάμβαναν. Η ψυχή μου όμως λαχταρούσε το Άλλο. Το κίνδυνο του λάθους, τη παρόρμηση του αυτοσχεδιασμού, την επικοινωνία, τη Τέχνη που προσφέρεται απλόχερα και δε περιορίζεται από ποζάρισμα, αυτολογοκρισία, σεμνοτυφία ή συστολή. Θα τους ήθελα λιγότερο by the book, περισσότερο αυθόρμητους. Τον Paulie κυρίως. Σα να κρατάει πίσω το ταλέντο του. Να το περιορίζει. Αφού έχεις να δώσεις ρε φίλε, δώσε επιτέλους!!

Δε ξέρω αν ήταν η καλύτερη συναυλία της ζωής μου, προς το παρόν δε μπορώ να σκεφτώ με τέτοιους όρους. Σίγουρα όμως ήταν η ακριβότερη !

Update: Hot Gossip