Μιλάω για την Amy Winehouse. Το παραπάνω συμπέρασμα δεν είναι δικό μου, η ίδια το εξομολογήθηκε σε μια συνέντευξη της, όσο πιο ανασφαλής νιώθει, τόσο πιο υπερβολικά θέλει τα μαλλιά της. Τόνοι από μελάνι έχουν χυθεί για τη περίπτωση της. Φωνάρα, γνήσιο ταλέντο, αυτοκαταστροφική όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες….
Πάντα ένιωθα οίκτο για τους αυτοκαταστροφικούς ανθρώπους, από τον Ian Curtis, μέχρι το Morrison, τη Joplin, το Curt Kobain, ο θαυμασμός μου πάντα μετατρεπόταν σε ένα σχεδόν μητρικό «Αχ, βρε παιδάκι μου, γιατί;».
Την Amy δε την ήξερα. Για μένα εμφανίστηκε σχεδόν σα κομήτης, πρόθυμος να γίνει κομμάτια από τη πρόσκρουση με το έδαφος. Το γκροτέσκ παρουσιαστικό της με τα τεράστια μαλλιά, τα τρυπημένα χέρια από τα τατουάζ (και όχι μόνο) και το κακομακιγιαρισμένο πρόσωπο, με απωθούσε. Μετά άκουσα το Rehab, σπουδαίος ρυθμός, άλλης εποχής, νέγρικα φωνητικά, αυτοσαρκαστικοί στίχοι…Εδώ είμαστε! Αναμφισβήτητα το Back to Black είναι ο δίσκος της χρονιάς, δυστυχώς όμως η Amy έγινε και το πρόσωπο της χρονιάς. Και λέω δυστυχώς γιατί δε περνάει μέρα χωρίς να μάθουμε για την άσπρη σκόνη που έμεινε κολλημένη στη μύτη της, για το σύζυγο-δεκανίκι-σύντροφο στις αταξίες που είναι τώρα στη φυλακή (ναι, είναι αλήθεια: Love is a losing game), για τις ματαιωμένες συναυλίες, για τη διαταραγμένη συμπεριφορά που χαρίζει απλόχερα στους παπαράτσι που καραδοκούν.
Δε θα επιχειρήσω να κάνω το ψυχολογικό της προφίλ, εξάλλου δε ξέρω τίποτα περισσότερο για αυτή από αυτά που μου δίνουν οι Βρετανικές tabloids. Ξέρω όμως πως υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή για να καούν, έτσι μόνο καταλαβαίνουν ότι ζουν. Το κορίτσι αυτό γεννήθηκε με ένα ταλέντο στη μουσική και με μια ανικανότητα να ζήσει. Να ζήσει τη ζωή έτσι όπως τη ζούμε εμείς, οι άνθρωποι χωρίς κανένα ταλέντο, οι φυσιολογικοί. Εξάλλου, η ροκ εντ ρολ φιλοσοφία είναι γεμάτη από κλισέ, και επιτάσσει άλλο ένα: Live fast, leave a beautiful corpse.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου