Απατάω τη φιλενάδα μου. Είμαι ερωτευμένος με εκατοντάδες γυναίκες που δεν υπάρχουν. Μπορώ να δω τα πρόσωπα τους. Ζωγραφίζω, σχεδιάζω και τις βάφω κάθε μέρα.
Έχω σχέση με ένα πίνακα. Είναι παντού στα ρούχα μου, στο δέρμα μου και στο στόμα μου.
Ζω σε ένα loft στο Λονδίνο, έχει άθλιο εξαερισμό, είναι ένας μικρός χώρος όπου ψεκάζω με spray και κοιμάμαι και οι φίλοι που έρχονται αυτόματα λένε πράγματα όπως : «Whoa, dude! Είσαι σκληροπυρηνικός» ή «Πρέπει να μαστουρώνεις τρελά εδώ μέσα».
Όχι, η αλήθεια είναι πως έχω τρομερούς πονοκεφάλους και μωβ μύξες.
Με πεθαίνει. Κάνει τα μάτια μου να τσούζουν. Ξυπνάω μέσα στη νύχτα επειδή πνίγομαι, έχω πονοκεφάλους όλη μέρα, και καμιά φορά η μύτη μου τρέχει αίμα. Την άλλη μέρα το πρωί ξαναρχίζω. Η αγάπη μου για αυτές τις γλύκες με τα ψηλά τακούνια με κάνουν να συνεχίζω. Όπως τα τραγούδια των Σειρήνων βάζουν τους ναυτικούς σε πειρασμό και υπογράφουν έτσι τη καταδίκη τους.
Καταλαβαίνω γιατί ζωγραφίζω, έχω δεχτεί τη παρόρμηση μου να το κάνω παράνομα. Δε βρίσκω όμως γαλήνη. Έχω μια φιλενάδα που την αγαπάω και ένα ελπιδοφόρο μέλλον, όμως συνεχίζω να δηλητηριάζω τον εαυτό μου, και γιατί όλα αυτά; Για τη τέχνη; Ποια η χρησιμότητα μιας βραχυπρόθεσμης ζωγραφιάς;
Σε ποιόν τα λέω όλα αυτά; Μήπως στον εαυτό μου;
Ποια είναι η απάντηση; Να θυσιάσω τους πίνακες, να βρω ένα μεγάλο και ακριβό studio ή να συνεχίζω παραβλέποντας τη μωβ μύξα; Αναρωτιέμαι ποια είναι η χρησιμότητα της τέχνης. Δε μπορεί να με θεραπεύσει αν αρρωστήσω και σίγουρα δε θα καθαρίσει τη βρωμιά που θα προκαλέσω αφού η αναθυμιάσεις μου γαμήσουν εντελώς τα έντερα. Και ας μην αναφέρω τις κακές λέξεις που αρχίζουν από Κ…, καρκίνος, κύστη, κουλτούρα…
Το ξέρω, το επαναλαμβάνω. Το ακούω από τη φιλενάδα μου. Δε μπορώ να σταματήσω. Βέβαια δεν θα είμαι ο πρώτος που αυτοκτόνησε εξαιτίας μιας αγάπης. Είναι η ζωγραφική, αγάπη; Είναι η αγάπη κάτι σαν εξάρτηση; Ποιος ξέρει; Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτές οι γκόμενες με σκοτώνουν και τις αγαπώ όλες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου