'Ατεχνο post με σκόρπιες σκέψεις

The Marriage of Tea Party and Militias

"It seems plenty clear that we are in a political struggle between two very different visions of what kind of country we want to live in and what values should shape our future.

Our investigative reporter, David Neiwert, reported from Montana as part of our collaborative journalism project with the Nation Institute on the Tea Party movement. In yesterday's AlterNet he revealed the marriage of the Tea Party movement with gun-obsessed militia groups. In his expose, Dave takes us inside a meeting of tea party supporters where the popular main speaker, Gun Owners of America president Larry Pratt, addressing an aging, all-white crowd, channels Glenn Beck, explaining that the root of our political problems are the "socialist" public schools, which he describes as "propaganda centers for the hard left."

Αυτό το απόσπασμα που έχει να κάνει με την Αμερική του σήμερα και ειδικά η φράση "we are in a political struggle between two very different visions of what kind of country we want to live in and what values should shape our future", αποτυπώνει ακριβώς κάτι που σκεφτόμουν σήμερα. Πόσες Ελλάδες υπάρχουν τελικά; Υπάρχει η Ελλάδα που βασανίζεται στα σκυλάδικα και στο γόβα-τσάντα-extension. Υπάρχει η Ελλάδα των αγροτών που ζούν με τις επιδοτήσεις και αρκούνται στην αμορφωσιά μετά cayenne. Υπάρχει η Ελλάδα της wanna be αστής που ενδιαφέρεται για τη πολιτική και τα ακριβά παπούτσια. Υπάρχει η Ελλάδα των τηλεορασόπληκτων. Των συνταξιούχων που θα ζήσουν τα άνεργα παιδιά τους. Η Ελλάδα των ακροδεξιών. Και υπάρχουμε εμείς. Αυτοί που μεγαλώσαμε με τσιτάτα καταραμένων ποιητών. Που ονειρευτήκαμε ενα κόσμο τελείως διαφορετικό, ένα κόσμο που δε ποδοπατά για να επιζήσει, που σέβεται το συνάδελφο/συνάνθρωπο, που δε παραδίδει τα όπλα αμαχητί, που καταλαβαίνει οτι πάει να σκύψει το κεφάλι και κάτι μέσα του κλωτσάει και ουρλιάζει. Δε ξέρω τελικά για εσάς. Για μένα μιλάω. Τίποτα δε μπορεί να με κάνει να συνηθίσω αυτή τη κατάσταση. Να ανεχτώ. Να μείνω στην ανασφάλεια. Και σκέφτομαι. Αφού έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι μια και είναι απο τη φύση της απρόβλεπτη και δίχως δίχτυ ασφαλείας, γιατί απλά δεν την αποδέχομαι ως τέτοια;

Πόσοι είμαστε έτσι; Ποιοί είμαστε; Γιατί δε αναγνωριζόμαστε; Γιατί δεν φτιάχνουμε κάτι δημιουργικό; Περιμένω. Κάτι.