Κάηκε η γούνα μας...

Η τηλεόραση δέχεται τρομοκρατικά χτυπήματα; Γουστάρω...

Με τα μαύρα γυαλιά και το άσπρο φουστάνι...

...να κοιτάς μακριά
τη Φωτιά στο Λιμάνι.



P.S Πάντα θαύμαζα αυτούς που στέκονται στη πρώτη γραμμή και δεν διαστάζουν να παίξουν ξύλο με οποιονδήποτε προκειμένου να κάνουν σαφή τα αιτήματα τους.

V.F. are being interviewed

1. Αυτό θέλατε να κάνετε πάντα; Να γίνετε μουσικοί;

Ο Victor κι εγώ ήμασταν σε αρκετές μπάντες πριν τους Violent Femmes. Ο Γκόρντον όχι. Νομίζω ότι όλοι είχαμε λίγο-πολύ αφιερωθεί στη μουσική. Προσωπικά δεν είχα άλλη επιλογή τότε. Ήταν το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε. Για να γίνεις μουσικός πρέπει να έχεις πάθος με τη μουσική.

2. Έχετε δηλώσει ότι αποστρέφεστε τις πρόβες. Γιατί αυτό;

Είμαστε μαζί για περισσότερα από 25 χρόνια. Αν δεν είχαμε μάθει τα τραγούδια μέχρι τώρα θα έπρεπε να τα είχαμε παρατήσει!

3. Κάποτε είπατε: «Να βγάλουμε τη μουσική στους δρόμους» Θα μπορούσε να αποτελέσει όραμα για πολλούς μουσικούς. Νομίζετε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει;

Το να παίζεις στους δρόμους αποτελεί την ιδανική φιλοσοφία. Αν ο κόσμος δεν έρχεται στη μουσική, γιατί να μη πάς τη μουσική σε εκείνους; Παίρνεις τον αέρα σου, κάνεις μια βόλτα, μετακινείσαι από μέρος σε μέρος και όλα είναι ωραία. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν συχνάζουν σε κλάμπς όμως ενδεχομένως να περάσουν καλά αν έχουν τη μουσική μπροστά τους.

4. Επιστρέψατε ποτέ το δάνειο ($10.000) που πήρατε από τον πατέρα του Victor De Lorenzo για να βγάλετε τον πρώτο σας δίσκο;

Αυτή ήταν η καλύτερη επένδυση που κάναμε ποτέ. Γενιές ολόκληρες της οικογένειας

De Lorenzo έχουν τραφεί και ντυθεί από αυτό.

5. Ποια είναι η γνώμη σας για το Internet και την πειρατεία; Θα δίνατε τη μουσική σας δωρεάν;

Η άποψή μας δεν έχει σημασία γιατί ο κόσμος την κατεβάζει δωρεάν είτε το θέλουμε είτε όχι. Το Internet είναι ένας πολύ καλός τρόπος να εκθέσεις τη δουλειά σου. Γενικά το βλέπω θετικά ως μέσο. Απλά ελπίζω κάποια στιγμή να υπάρξει ένα σύστημα όπου θα μπορεί κάποιος να κατεβάζει τραγούδια και τα δικαιώματα να πηγαίνουν κατευθείαν στον καλλιτέχνη.

6. ‘Έχετε κάνει συναυλία σε σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το κάνατε από ευαισθησία για το θέμα ή από εκκεντρικότητα;

Παίξαμε εκεί επειδή πληρωθήκαμε για να παίξουμε εκεί. Πάντα λέγαμε ότι θα παίξουμε όπου μας καλέσουν και θα το σκεφτούμε μετά. Είναι ωραίο να δέχεσαι τις προκλήσεις και να αλλάζεις περιβάλλον.

7. Πως νιώθετε για τον πόλεμο στο Ιράκ; Σας ενοχλεί;

Η αντίδραση της Αμερικής στην 11/9 και το Ιράκ με ενοχλεί. Από την άλλη η αυξανόμενη δύναμη των Μουσουλμάνων θεοκρατών με ενοχλεί ακόμη περισσότερο. Σίγουρα αυτό που δεν χρειάζεται ο κόσμος είναι θρησκόληπτους φονταμενταλιστές με ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες. Αυτό περιλαμβάνει και τον Μπούς και τους Μουσουλμάνους φανατικούς.

8. Νιώσατε ποτέ ότι πρέπει να βάλετε τα δυνατά σας για να επαναλάβετε την μυθική επιτυχία του πρώτου σας δίσκου;

Όχι. Ακολουθώ το μουσικό όραμα που έχω είτε γίνει επιτυχία είτε όχι.

9. Τι σας εμπνέει συνήθως; Τι κρατάτε και τι πετάτε από την καθημερινότητα;

Είμαι Βουδιστής, πράγμα που μου δίνει έμπνευση και καθοδήγηση. Διεγείρομαι πνευματικά από τα βιβλία, την τέχνη, την αρχιτεκτονική και τον κινηματογράφο. Παράλληλα, ασχολούμαι με την Ιαπωνική μουσική και παίζω shakuhachi, ένα φλάουτο από μπαμπού, πράγμα που το θεωρώ σπουδαίο.

10. Την τελευταία φορά που σας είδα στη Θεσσαλονίκη, κάπου στις αρχές του ’90, ο Γκόρντον τραγούδησε στα ελληνικά. Θυμάμαι ένα τραγούδι το «Βαρύ Μαχαίρι» και εσύ έπαιζες μπουζούκι. Θα δούμε κάτι αντίστοιχο στις 17 Φεβρουαρίου;

Σίγουρα θα σας δείξουμε την αγάπη μας για την Ελληνική μουσική. Λατρεύω το μπουζούκι και ο Γκόρντον ίσως να τραγουδήσει στα Ελληνικά. Ο Βίκτορ θα πίνει Ελληνικό καφέ στη διάρκεια την συναυλίας και οι Horns of Dilemma θα είναι σαν το Χορό σε αρχαία τραγωδία…

Δεν θα δακρύσω πια για σένα...

Βγήκες φρέσκια-φρέσκια απο το κομμωτήριο όπου έκανες το πλήρες σετ ανταύγεια-πιστολάκι-μανικιούρ-πεντικιούρ. Πήγες σπίτι έβαλες ενα αστραφτερό τοπάκι και είπες να φορέσεις απο κάτω ενα τζινάκι. Τι στο διάολο, σε συναυλία θα πήγαινες. Άρπαξες το κροκο τσαντάκι σου, έριξες μέσα το 3G κινητό σου και πήγες στο Μύλο όπου σε περίμεναν οι συνάδελφοι απο το λογιστήριο. Προχώρησες στην Αποθήκη σχολιάζοντας με την κολλητή σου τα παπούτσια της Απαυτούλας, της ξαδέρφης της Μαρίας. Είχε πολύ κόσμο. Δεν κατάφερες να πάρεις ποτό απο το μπαρ, δεν κατάφερες να βρείς τη σκάλα για να πλησιάσεις περισσότερο στη σκηνή, δεν κατάφερες να μη στραπατσάρεις το γουνάκι που είχες ρίξει πρόχειρα πάνω σου. Ούτε τσιγάρο δεν μπορούσες να καπνίσεις με την ησυχία σου. Η μπάντα βγήκε, είπε ενα σωρό άγνωστα τραγούδια, ο κόσμος χόρευε και τραγουδούσε, χειροκρότησες σε όλα τα κομμάτια (αλίμονο!). Πέρασες καλά;

In Fear of Fear

You fear the lesson
And fear to walk
And fear to pass on
Your fear to talk
The teacher was feared
Your parents too
Then you became
The fear of you
Fear
Look to yourself
Climb over the wall
And see behind
That you’re not so small
Then you won’t blame fear
When competing’s too much
As you fall on your back
As you fail to touch
Fear
And I say to you
When your fear is strong
When you fear your life
Then your fear is wrong
Set free your past
So shredding the skin
Then you won’t fear
The fear of sin
Fear

περισσότερα για το φόβο να ζήσουμε later...

The Spy in the Cab

Hidden in the dashboard
The unseen mechanized eye
Under surveillance
The road is full of cats eyes
It’s sick function to pry
The spy in the cab

Coldly observing- callously reserving
A drivers time
Automated autonomy
Playing on his mind
The spy in the cab

The spy in the cab

An eye for an eye
A spy for an eye
An eye for an eye
A spy for a spy

A twenty-four hour unblinking watch
Installed to pry
Installed to cop
The spy in the cab
The spy in the cab
The spy in the cab

I spy with my little eye spy with my little I spy with my
Little eye spy with my little I spy... spy... spy

Did you exchange...

... a walk on part in the war for a lead role in a cage?

Scab Level

Δώσαμε ραντεβού σ’ένα μπαράκι στη λεωφόρο Νίκης. Ήθελα κάτι ήσυχο για να μπορέσουμε να τα πούμε. Πρώτος έφτασε ο Γιάννης. Αγχωμένος αλλά χωρίς να το δείχνει. Είπαμε δυο κουβέντες για το live τους όπου τους είχα δει την προηγούμενη εβδομάδα. Μετά ήρθαν και οι άλλοι: ο Κλεάνθης και ο Μάκης. Μαζί άρχισε να καταφτάνει κόσμος για την έξοδο της Παρασκευής. Ίσως τελικά να μη έκανα σωστή επιλογή. Ίσως να μη ήταν τόσο ήσυχα όσο το θυμόμουν. Κι ενώ η κουβέντα με τους Scab Level (τους τρεις εκ των έξι) έπαιρνε μυστήριους δρόμους, γύρω μας εξελισσόταν ένα πάρτι. Σκέφτηκα, δεν γίνεται! Όπου πάνε οι Scab Level κουβαλάνε το πάρτι μαζί τους;

Οι Scab Level δημιουργήθηκαν το 1996 με σκοπό όπως λένε να κάνουν τον κόσμο να χορέψει. Μα είναι λόγος αυτός για να φτιάξει κάποιος μια μπάντα; Ίσως ο μοναδικός. Να κάνει τον κόσμο να περάσει καλά. Και οι Scab τα καταφέρνουν μια χαρά. Τα live τους είναι γνωστά για την εκρηκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν. Παίζουν με τον κόσμο και όχι μόνο για τον κόσμο. Όντας ηχολήπτες οι περισσότεροι εδώ και χρόνια ξέρουν καλά τη διαδικασία των ζωντανών εμφανίσεων. «Κάναμε για χρόνια τον ήχο για τα Ξύλινα Σπαθιά. Βλέποντάς τους μάθαμε να παίζουμε μουσική.» Αυτή η παραδοχή είναι άνευ προηγουμένου. Μου κάνει εντύπωση ότι ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα. Οι τοπικές μπάντες (όπως ακριβώς και οι Θεσσαλονικείς) έχουν πεσιμιστικές τάσεις και μια γκρίνια για όλα. Για τη πολιτιστική δράση της πόλης, για την αδυναμία προβολής τους, για το ότι δεν υπάρχουν μουσικές σκηνές, για το οικονομικό…Οι Scab Level χαμογελούν: «Μια χαρά περνάμε. Μπορεί να φάγαμε τη φόλα με τις πιστωτικές, αλλά τελικά όλοι λίγο-πολύ τα καταφέρνουμε. Είμαστε μια χαρά…Και δεν είμαστε Hippies!».

Τους ρωτάω τις τρέχει με τα ροδάκινα. Γιατί αυτή η εμμονή. Η εξήγηση είναι μάλλον σουρεαλιστική. «Οι συλλέκτες ροδάκινων είναι καλλιτέχνες. Άρα τα ροδάκινα έργα τέχνης. Και αφού λέμε ότι είμαστε καλλιτέχνες, είπαμε να τιμήσουμε αυτό το υπέρτατο έργο τέχνης». Μου λένε ότι το εξώφυλλο του δίσκου ζωγράφισε μια φίλη τους. Η Λόρα. Και επειδή δεν είχαν άλλο τρόπο να την ευχαριστήσουν της έγραψαν ένα τραγούδι.

Μιλάμε για το Internet και για το πόσο «γρήγορη» λύση είναι τα mp3. Δεν συγκρίνονται με τίποτα με το αυθεντικό άλμπουμ. Το βλέπεις, το έχεις στα χέρια σου, έχεις το χρόνο σου μαζί του. Μου λένε για την άνθιση των Ελληνικών συγκροτημάτων αμέσως μετά την επιτυχία των Ξύλινων Σπαθιών και για την παρακμή. Το όλο πράγμα ξεφούσκωσε πολύ γρήγορα. Τώρα το τσιφτετέλι κυριαρχεί. Αλλά ούτε κι αυτό δεν φαίνεται να τους ενοχλεί…

ΙΝΦΟ

Scab Level :

Πέτρος Θ. : Drums

Γιάννης Κ. :Bass

Μίκης : Keys, Sampler

Πάνος Π. : Performance, Guitar

Μάκης Π : Guitar

Κλεάνθης Κ. : Vocals, Guitar

Ανήκουν στην Alternative σκηνή. Το «Peaches» είναι το πρώτο τους άλμπουμ και περιέχει 10 κομμάτια. Κυκλοφορεί από την Rundevilrun.

Ζήλεψα..

απίστευτα με αυτό που άκουσα. Κάποιοι φίλοι ξεσηκώνονται το επόμενο ΣΚ και πηγαίνουν στο Βερολίνο για μια συναυλία των Bauhaus. Τους ζηλεύω για την εμπειρία της συναυλίας, για την πόλη που θα δούν, για το κέφι και την τρέλα που εξακολουθούν να έχουν.

La beaute