14ο Δημοσιογραφικό Συνέδριο Σαμοθράκης

Πήγα κι εγώ στο ετήσιο συνέδριο των δημοσιογράφων για να μάθω πράγματα απο τους πιο παλιούς και πιο έμπειρους δημοσιογράφους. Και έμαθα. Έμαθα οτι οι δημοσιογράφοι δεν τολμούν να πούν την αλήθεια ούτε στους εαυτούς τους. Οι περισσότεροι δεν έχουν επίγνωση της πραγματικότητας. Έχουν εγκλωβιστεί στα deadlines και στο κυνήγι της είδησης. Έμαθα οτι παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά. Οι περισσότεροι έχουν πρόβλημα έκφρασης. Οι μισοί δεν μπορούν να εκφραστούν και οι άλλοι μισοί παρασύρονται σε ανούσια λογίδρια που προκαλούν χασμουρητά. Ευτυχώς που ήρθε τη τελευταία μέρα ο Λαζόπουλος (!) και μίλησε ρεαλιστικά για το πως έχουν τα πράγματα στη τηλεόραση. Αν ήμουν λίγο πιο ευαίσθητη και παρορμητική, μετά απο αυτό θα έκανα στροφή στη καριέρα μου. Ξανά.
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα ένοχη που συμμετείχα στην δίχως λόγο κατασπατάληση των κονδυλίων της Νομαρχίας Έβρου και έδωσα δίκιο σε όσους μας έβλεπαν σαν λαίλαπα. Καταλάβαμε το νησί στη κυριολεξία.

Πραγματικά όμως απολαυστικές οι ιστορίες (εντελώς εκτός συνεδρίου) των κ.κ. Κλεάρχου, Ηλία, Χρήστου. Πάνσοφοι γέροντες, με γαργαλιστικά κοτσομπολιά, αυτοσαρκαστικά σχόλια, κριτική διάθεση. Πιο ζωντανοί και πιο νέοι απο τους νέους. Απόλαυση και ο ελληνικός καφές, το γλυκό κουταλιού και το ούζο κάτω απο τα πλατάνια.