Slice of Life

Her gaze hit the side of mine
So I opened it out
To destroy what you thought was difference

So I lied to you once again
So I painted over you once again
So I die before you once again
'What's the difference'

Come clearly where the flavour is
Seen here in black and white
You've got two seconds baby boy
In burning light white light
'What's the difference'

Clear up what you are
Burn out these eyes
Rip up this place and scream
'I am your slice of life'

Shivering under lamposts
Shivering under glass
Your standing on charisma again
God knows it cannot last
'What's the difference'

Ice inside your body
Blood inside your soul

Yet still twelve faces stand around
Hugging your skinny bones
'What's the difference'

So clear up what you are
Burn out these eyes, rip up this place and scream
'I am your slice of life'

And the car opened him up to so much more
And the money is brighter with a wider smile
And the problem expands inside your head

'I am your slice of life'

Some Info

Ο Peekay Tayloh θα πραγματοποιήσει μια μοναδική
ζωντανή εμφάνιση στο χώρο του «Ολύμπιον» (πλατεία
Αριστοτέλους , Θεσσαλονίκη), την Κυριακή 19/11,
στις 21.15, παρουσιάζοντας τη μουσική που έγραψε
για τις δύο από τις πρώτες ταινίες μυθοπλασίας του
ελληνικού κινηματογράφου.

O 2L8 στη τελετή λήξης του Φεστιβάλ
Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο Μέγαρο
Μουσικής

Kaiser Chiefs

Οι Kaiser Chiefs είναι από εκείνες τις μπάντες που δεν τα βρήκαν όλα ρόδινα στο ξεκίνημα της καριέρας τους. Μάλλον ο δρόμος ήταν στρωμένος με αγκάθια. Βλέπετε οι συνθήκες δεν ήταν και οι ευνοϊκότερες. Μεγαλωμένοι στο επαρχιακό Leeds, χωρίς πολλές ευκαιρίες παρά μόνο το φεστιβάλ της πόλης. Ο Simon, ο Peanut, και ο Nick, φίλοι από το σχολείο, έπαιζαν σε διάφορα συγκροτήματα από τότε που ήταν δεκαπέντε, ενώ ο Ricky τραγουδούσε σε ένα συγκρότημα που έπαιζε αποκλειστικά κομμάτια των Rolling Stones. Εκ των υστέρων θα έλεγε κανείς ότι έκαναν καλή προθέρμανση.

Έπαιζαν για αρκετά χρόνια indie rock με το όνομα Parva, όταν το 2003 αποφάσισαν να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους, να τα αλλάξουν όλα, ακόμη και το όνομά τους, και να δηλώσουν συμμετοχή στο φεστιβάλ του Leeds. Από κει και πέρα τα πράγματα ήρθαν μόνα τους. Προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση και κατάφεραν να βραβευτούν τρεις φορές μέσα στο 2006. Το άλμπουμ τους “Employment” έκανε 5.000.000 πωλήσεις παγκοσμίως. Το νέο τους άλμπουμ αναμένεται μέσα στο Φεβρουάριο του 2007. Και τώρα έχουμε τη χαρά να τους δούμε από κοντά σε δυο εμφανίσεις στην Αθήνα και μια στη Θεσσαλονίκη. Με αυτή την αφορμή μιλήσαμε με τον Nick Hodgson, τον ντράμμερ του συγκροτήματος.

Από το μουντό Leeds στην ηλιόλουστη Ελλάδα. Είναι η πρώτη σας φορά εδώ;

Ναι, δεν έχουμε ξαναέρθει. Ούτε καν σαν τουρίστες.

Γνωρίζετε κάποια πράγματα για την Ελλάδα;

Ο μηχανικός ήχου που συνεργάζεται μαζί μας, είναι Έλληνας. Τον λένε Ηλία. Αυτός λοιπόν μου μιλάει πολύ συχνά για τη χώρα σας και μάλιστα μέσα σ’ένα απόγευμα μου διηγήθηκε όλη την ιστορία της Ελλάδας.

Όλη;!

Ναι, και μάλιστα βρισκόμασταν σε ένα πολύ θορυβώδες μπαρ, ένα κρύο απόγευμα.

Έχετε δηλώσει ότι δεν είχατε ποτέ τη φιλοδοξία να γεμίσετε μεγάλα γήπεδα ή να αλλάξετε τον κόσμο. Τώρα που όλα τα γήπεδα γεμίζουν με κόσμο για σας, μήπως αλλάξατε γνώμη και θέλετε τελικά να αλλάξατε τον κόσμο, έστω και λίγο;

Να αλλάξουμε τον κόσμο… (το σκέφτεται). Σίγουρα δεν γίνονται όλα για το χρήμα ή τη δόξα. Αλλά δεν έχουμε κανένα συγκεκριμένο σχέδιο για να αλλάξουμε τον κόσμο. Ο πρωταρχικός μας στόχος είναι να είμαστε μια πολύ καλή μπάντα. Και όταν μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε ή να ενεργήσουμε για παράδειγμα για τις κλιματολογικές αλλαγές του πλανήτη ή για φιλανθρωπικούς σκοπούς, τότε χαιρόμαστε που είμαστε σε θέση να το κάνουμε.

Έχετε τη συνταγή της επιτυχίας; Πώς μπορεί ένας μουσικός να κάνει τα εφηβικά του όνειρα πραγματικότητα;

Νομίζω πως η επιτυχία έχει να κάνει με τρία πράγματα. Η τύχη σίγουρα δεν είναι μέσα σε αυτά. Το πρώτο είναι το γνήσιο ταλέντο, το δεύτερο η επιμονή και τρίτο η ειλικρίνεια, να μη προσποιηθείς ποτέ πως είσαι κάτι άλλο από αυτό που είσαι πραγματικά.

Έχετε ένα άλμπουμ στα σκαριά, το οποίο κυκλοφορεί το Φεβρουάριο. Νιώσατε καθόλου ότι πρέπει με κάθε τρόπο να επαναλάβετε την επιτυχία του “Employment”;

Σίγουρα κανείς δε θέλει να βγάλει ένα άλμπουμ χειρότερο από το προηγούμενο. Θέλεις πάντα να βελτιώνεσαι. Και προσπαθείς πάντα να κάνεις το καλύτερο, να γράψεις καλύτερη μουσική. Και αυτό κάναμε στο νέο μας άλμπουμ.

Στο τραγούδι σας “I predict a riot” περιγράφετε μια πολύ βίαιη πόλη. Έτσι είναι η πόλη στην οποία ζείτε;

Ναι, είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Ένα βράδυ έκανα ένα DJ Set σε ένα club της πόλης και γυρνώντας στο σπίτι τα ξημερώματα έγινα μάρτυρας κάποιων βίαιων περιστατικών. Η φράση “I predict a riot” ανήκει στον ιδιοκτήτη του club ο οποίος έβλεπε το πλήθος να φέρεται αλλοπρόσαλλα.

Υποθέτω ότι είστε φανς του internet μια που έχετε «ανεβάσει» ένα τραγούδι που δεν έχει υπάρχει στη δισκογραφία σας, το “Sink that Ship”. Πιστεύετε ότι το internet είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για νέους μουσικούς;

Σαφώς και είναι. Εγώ για παράδειγμα μόλις ακούσω κάτι για μια μπάντα πάντα αναζητώ λεπτομέρειες στο myspace. Το βρίσκω υπέροχο που υπάρχει μια πηγή από όπου μπορείς να ακούσεις αμέσως αυτό που θέλεις. Παλιότερα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Άκουγες για μια μπάντα και υπήρχε ένα μυστήριο γύρω από αυτή. Δεν ήξερες τίποτα για αυτούς, δεν τους άκουγες να μιλούν σχεδόν ποτέ. Με το internet μπορεί να μην υπάρχει όλη αυτή η έξαψη, αλλά οι καλλιτέχνες γίνονται πιο προσιτοί, πιο ανθρώπινοι.

Κατά τη γνώμη μου ένα συγκρότημα αποδεικνύει την αξία του στο live. Τι να περιμένουμε από εσάς στις 30 Νοεμβρίου;

Δεν ξέρω. Πάντα βάζουμε τα δυνατά μας. Αυτό που θέλουμε είναι όταν φεύγει ο κόσμος να μιλάει για τη συναυλία που μόλις είδε. Αν συζητά για άλλα πράγματα μάλλον αποτύχαμε. Μας αρέσουν οι ζωντανές εμφανίσεις και πιστεύω ότι είναι κάτι που κάνουμε καλά. Πάντα δίνουμε το 100% της ενέργειας μας.

Οι Kaiser Chiefs θα εμφανιστούν στο Principal Club Theater τη Πέμπτη 30 Νοεμβρίου. Τιμή εισιτηρίου 35 ευρώ στην προπώληση, 40 ευρώ στο ταμείο.

Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.00

Υπάρχει ελληνική εναλλακτική σκηνή;

Και πάλι με εντυπωσίασε το περιοδικό Sonik. Ασχολείται αυτή τη φορά με ελληνικά συγκροτήματα και θέτει το παραπάνω ερώτημα. Μπορεί να μη πουλάει το θέμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχουν μπάντες εξίσου καλές (και μερικές φορές και καλύτερες) απο αυτές του εξωτερικού.

Ακούγωντας...

... προχθές τη Μέμα στον Republic θυμήθηκα πόσο πολύ σιχαίνομαι αυτές τις fake, φτιασιδωμένες φωνές, γεμάτες λαγνεία που υπόσχονται πολλές υγρές ονειρώξεις στη μέση της νύχτας.

Γιατί δε μιλάτε όπως στη κανονική ζωή σας; Έλεος πια!

Peyote Visions

Να μη ξεχάσω

να πω συγχαριτήρια στον Fruto 5 για την συμμετοχή του στη συλλογή Believe in Sound (Βest of Greek Electronica) και φυσικά στο περιοδικό Sonik που έκανε την επιλογή των καλλιτεχνών και με αυτό το τρόπο τους υποστηρίζει και τους προωθεί.

It's your world not mine

Εδω και καιρό με έχει απορροφήσει και με γοητεύει περισσότερο ο κόσμος του Myspace παρά αυτός των blogs. Βρίσκω οτι έχει μεγαλύτερο νόημα να βρίσκομαι σε ενα κόσμο γνήσια δημιουργικό (και αυτό αποδεικνύεται εμπράκτως) παρα σ'αυτό το μαλλιοτράβηγμα εκδοτών versus bloggers και τούμπαλιν. Ποτέ δε κατάλαβα τι ακριβώς έχουμε να χωρίσουμε. Μάλλον όλοι έχουμε κάτι κοινό. Τα δευτερόλεπτα της ναρκισσιστικής ευχαρίστησης να δούμε τις τιποτένιες μας λεξούλες μπροστά στη φωτεινή οθόνη ή στο χαρτί αντίστοιχα.
Προσωπικά δεν ένιωσα ποτέ την "ανάγκη" να εκτεθώ στα μάτια σας, ούτε να βγάλω τα απωθημένα μου, ούτε να σας εξομολογηθώ τα μυστικά μου, ούτε να σας κοινοποιήσω το τι συμβαίνει στο σπίτι μου (όσο και αν μερικές φορές πνιγόμουν απο τη μοναξιά και τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν), ούτε να ξαμολήσω ελεύθερες τις υποβόσκουσες περσόνες που συνυπάρχουν στο κορμί μου. Με λίγα λόγια ποτέ δεν ένιωσα αυτό το χώρο σα το σπίτι μου. Δε θα πω μεγαλόστομα "φεύγω" και τα συναφή. Θα πω πως θα μείνω και οτι θα γράψω όταν θα έχω πια κάτι ουσιαστικό να πω. Βέβαια με την αυτολογοκρισία που υποβάλλω στον εαυτό μου-απο τη φύση μου- μάλλον το ουσιαστικό θα πρέπει να με πνίξει για να το εκφράσω.

Κάτι απο τα καρντάσια μου (www.myspace.com/zoomerman)

I communicate in chatrooms
and I fuck myself occassionally
to make sure that I'm real
to feel the real me
Come on and get me

Καφεδάκι;

Each year, coffee companies make billions of dollars. Starbucks
alone earned almost $5.8 billion in net revenues during the first
three quarters of 2006.

Yet, for every cup of coffee Starbucks sells, poor farmers in
coffee-growing countries like Ethiopia earn only about $.03. Even
worse, while Ethiopian farmers grow some of the finest name-brand
coffees in the world -- think Harar, Yirgacheffe, and Sidamo --
they don't see the premium profits those names command among
consumers.

Tell Starbucks to give Ethiopia control over its coffee names! Visit http://www.alternet.org/oxfam now.

With as many as 15 million Ethiopians dependent on coffee,
Ethiopia has decided to get its farmers more of what they
deserve. The country's government has asked Starbucks to sign a
licensing agreement that will allow Ethiopia to control the names
of its coffees. That way, Ethiopia can help determine an export
price that makes sure farmers see a larger share of the profits
enabling them to feed their children, send them to school and get
them better healthcare.

Oxfam and a coalition of allies are asking Starbucks to sign this
agreement. According to one coalition member, control of the name
brands could increase Ethiopia's coffee export income by more
than 25 percent -- or $88 million annually. This money could go a
lot way to help lift millions of Ethiopians out of poverty.

So please, visit http://www.alternet.org/oxfam now to help us
convince Starbucks to sign this agreement with Ethiopia.

Poor farmers deserve a fair share of the profits.

Sincerely,

Tim Fullerton
Oxfam America