Μαθαίνω πως οι εκλογές θα γίνουν κανονικά...

......στις 16 Σεπτεμβρίου.

Να ψηφίσουμε λοιπόν. Αφού πρώτα κάψουμε τα ψηφοδέλτια και τα τοποθετήσουμε ως στάχτες στα ολόλευκα, φρέσκα φακελάκια!

Interpol live: Obstacle 1

Η Πλειοψηφία είναι Υπερεκτιμημένη

'Η κάποιος θα μπορούσε να το πει διαφορετικά: Εκατομμύρια μύγες προτιμούν τα σκατά. Λέτε να έχουν δίκιο;



Γράφω, στέλνω, σχεδιάζω, μιλάω στο τηλέφωνο, καθαρίζω, ακούω μουσική, ψωνίζω, καπνίζω, διαβάζω. Μήπως το παρακάνω;

Α' Σκαλοπάτι: Εγώ

Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία και η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι. Κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου.

Φοβούμαι να μιλήσω. Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.

Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα. Μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει. Είμαι η νύχτα που τη τρώει το φως.

Σχεδόν δέκα πέντε χρόνια μετά τη πρώτη ανάγνωση της Ασκητικής που κυριολεκτικά με συγκλόνιζε, επιστρέφω.

Ασκητική

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι’αυτό και πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευθύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι’αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Signs

Σημάδια που δείχνουν ότι δε περνάω και τη καλύτερη φάση της ζωής μου:

1. Ξυπνάω με τρομερό άγχος και νεύρα. Το παραμικρό μου φαίνεται ακατόρθωτο.
2. Έχω ταχυπαλμίες.
3. Τη νύχτα ξυπνάω κάθε τέταρτο της ώρας έντρομη και κοιτάζω γύρω μου για να καταλάβω που είμαι. Όπως είναι φυσικό τη μέρα σέρνομαι.
4. Δεν ακούω μουσική.
5. Ξεκινάω να κάνω πράγματα που άλλοτε θα με ευχαριστούσαν, π.χ. να κολυμπήσω στη θάλασσα, και μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή που βγήκα από το σπίτι μου.

Που θα πάει, θα περάσει και αυτό….

Kill Me Tender

Ο Έλβις ένα καρτούν με ψυχή περισσότερη από αυτή που διαθέτουν αμέτρητα ζωντανά ζόμπι που διατείνονται ότι κάνουν μουσική. Ο Έλβις αηδιασμένος, κουρασμένος από τη μόδα του ροκ εντ ρολ, σαστισμένος μπροστά στην εκμετάλλευση του από το Συνταγματάρχη Πάρκερ και άλλους παρατρεχάμενους, ο Έλβις φιλάνθρωπος και πάνω από όλα άνθρωπος, γενναιόδωρος και τσαμπουκαλής, προστάτης των αδυνάτων και ανυπεράσπιστων. Ο Έλβις που αποτινάσσει από επάνω του την εικόνα του σταρ, που κρατά μόνο την αγάπη για μουσική, που τραγουδά παθιασμένα γκόσπελ παρέα με σεσημασμένους από την αστυνομία μαύρους, που χαρίζει απλόχερα κάντιλακ σα και τις δικές του, και νοιάζεται για το τι συμβαίνει στους φτωχούς θαυμαστές του. Ένας σχεδόν άγιος Έλβις, με ανθρώπινα πάθη και λίμπιντο, ένας Έλβις που ψάχνει μονίμως το άλλο του μισό, ένας Έλβις που βίωσε την απώλεια και το χαμό κάποιου αγαπημένου του από τα πρώτα λεπτά της ύπαρξης του. Αυτός ο Έλβις υποψιαζόμουν πως πάντοτε υπήρχε πέρα από αυτόν που αρεσκόταν να λικνίζει τους γοφούς του και να ποζάρει προτείνοντας προκλητικά τα χείλη του. Αυτόν τον Έλβις βρήκα στο βιβλίο του Ντάνιελ Κλάιν, το Kill me Tender.

andrew bird and martin dosh - armchairs of the apocalypse

Early in the Morning I Went Down...

Αποφεύγω τη πραγματικότητα όσο πιο πολύ μπορώ. Αλλού εκείνη, αλλού εγώ. Κοιμάμαι πολύ, πίνω πολύ, λέω ψέματα στο καθρέφτη και στους άλλους.

Νιώθω ότι δε με χρειάζεται κανείς.

Τελευταία απορώ όλο και πιο πολύ με τους ανθρώπους. Εξαντλούνται στην αυστηρότητα τους, στην ακαμψία τους, στη παρατεταμένη κρίση τους. Εγκλωβισμένοι. Όσο είναι γύρω μου με παγιδεύουν. Εγώ κάνω την αδιάφορη. Δε τρέχει τίποτα.

Να φανταστείς ότι είναι ακόμη καλοκαίρι.

Σήμερα είναι τα γενέθλια σου. Σε ξεπετάω με ένα τυπικό «Χρόνια Πολλά» που δε σημαίνει τίποτα. Θες να το ξεχάσεις. Εγώ το ξέχασα ήδη. Ήθελα να μαγειρέψω, να καλέσω φίλους, να σου αγοράσω μια τεράστια τούρτα. Να σε γιορτάσω σα παιδάκι. Κάθε εορταστική εκδήλωση είναι απαγορευμένη. Ας είναι.