Χριστούγεννα 2005

Ποτέ πριν το κρασί δεν ήταν τόσο στιφό. Ποτέ πριν το φαγητό τόσο άγευστο. Ποτέ πριν τα χαμόγελα τόσο βεβιασμένα. Ποτέ πριν τα βλέμματα τόσο σκοτεινά. Ποτέ πριν οι άτακτες και μαύρες σκέψεις τόσο δυνατές. Η σιωπή και τα λόγια που δεν ειπώθηκαν ήταν τόσο κραυγαλέα...

Οι δικές μας προσδοκίες δεν υπάρχουν πια. Υπάρχουν όμως αυτές των παιδιών μας. Και αυτό τουλάχιστον είναι συγκινητικό...

Νορβηγικό ροκ; Ορίστε;

Μου τη σπάνε οι αρπαχτές. Θυμώνω πολύ. Και θυμώνω ακόμη περισσότερο όταν γίνονται απροκάλυπτα, με απόλυτη περιφρόνηση του κοινού που έχει πληρώσει για να παει να δει κάποιον και φυσικά να διασκεδάσει με τη μουσική του. Μιλάω για τη χθεσινή συναυλία των Madrugada. Περίμενα πως και πως αυτή τη συναυλία μια που έχουν μερικά εξαιρετικά κομμάτια και έχουν αποκτήσει καλή φήμη για τα live τους στην Ελλάδα. Τι άλλο να ζητήσει ενας φαν του είδους; Έλα που όμως η συναυλία ήταν σκέτη απογοήτευση... Καιρό έχω να αφήσω συναυλία στη μέση και να φύγω τρέχοντας! Η αρχή έγινε με την απίστευτη καθυστέρηση στην είσοδο του κοινού. Ο κόσμος ήταν πάνω απο μιάμιση ώρα στημένος έξω στο κρύο για να τελειώσουν οι παπάρες νορβηγοί το sound check της τελευταίας στιγμής. Στη συνέχεια με το που μπήκαμε βγήκε τσάτρα-πάτρα η ελληνική μπάντα που ανέλαβε να μας ζεστάνει. Ο ήχος ήταν για κλάμματα... Η τακτική είναι η γνωστή: βγάζω τη support μπάντα με τον χειρότερο εξοπλισμό και ήχο για να ακούγομαι εγω θεικά... Και τους κόβω για να χώσω εγω το δικό μου support (που δεν το ξέρει κανείς). Τα παιδιά (οι Ground Control) κατέβηκαν σχεδόν δια της βίας μια που ο ενισχυτής του μπάσου είχε καεί !!! Και εκεί αρχίζει το show. Βγαίνει στη σκηνή ενας ανόητος με μια κιθάρα και μας σφυροκοπάει ανελέητα για άλλη μια ώρα με country αμερικανιές και βλακώδεις στίχους. Και ο κόσμος...Ο ΚΟΣΜΟΣ...χειροκροτά ! Απίστευτα φλώρια μάγκα μου. Σε άλλες εποχές ο τύπος θα έφευγε πετώντας απο το παράθυρο ! Θα έτρωγε μπουκάλια στη μάπα. Αλλά πλάκωσαν τα κολλεγιόπαιδα που μεγάλωσαν με Μενεγάκη και έμαθαν σαν καλά παιδάκια να χειροκροτούν οτι τους σερβίρεται στο πιάτο. Σκέτος εφιάλτης.
Όταν πια βγήκαν οι "θεοί", ήμουν τόσο κουρασμένη και έξαλλη. Προσπάθησα να χαλαρώσω. Αλλά όταν δήθεν απολογήθηκαν για την καθυστέρηση είπα οτι δεν πάει άλλο, καλύτερα στο σπίτι μου, καλύτερα στα βιβλία μου και στον δικό μου κόσμο.

Madrugada : "I hope you're not tired. Are you tired ?"
"Ναιαιαιαιαιαιαιαιαι !!!!!"
"Good !"
Πέσανε απίστευτα φάσκελα εκεί !

Εγω και το Πάσχα

Δε μου αρέσει το Πάσχα. Το εννοώ. Τα σφαγμένα αρνιά, όλα αυτά τα απλωμένα εντόσθια στον πάγκο της κουζίνας, το έντονα βουκολικό στοιχείο, το απαραίτητο παπαδαριό, η μελαγχολία στον αέρα για το μεγάλο δράμα, με απωθούν...

Ναι. Το ξέρω οτι θα πρέπει να περιμένω λίγο καιρό ακόμη για να ποστάρω ενα τέτοιο πράγμα. Όμως εδω για άλλα πιο σοβαρά εχω χαρακτηριστεί εντελώς psycho, εδώ θα κωλώσω;

Bullet with Butterfly Wings

The world is a vampire, sent to drain
Secret destroyers, hold you up to the flames
And what do I get, for my pain ?
Despite all my rage I am still just a rat in a cage
Now I'm naked, nothing but an animal
But can you fake it, for just one more show ?
And what do you want, I want to change
And what have you got
When you feel the same ?

Κυριακή βράδυ

Ότι μου έδωσαν οι Mercury Rev, μου το πήρε η Fanny Ardant. Δεν θα πω ότι δεν μου άρεσε. Και δεν θα πω ότι μου άρεσε. Έφυγα ψιλοχαμένη από το Μέγαρο (αυτό το κιτσάτο κτήριο). Ένιωσα τόσο μακριά από αυτό το είδος τέχνης και τόσο απαίδευτη που δεν είχα γνώμη. Δεν έχω το κριτήριο που χρειάζεται για να πω αν η ερμηνεία της ήταν καλή ή κακή. Αν και μ’έπιασε μια τρελή μαυρίλα και το μυαλό μου είχε θολώσει εντελώς, ο ήχος του τσέλου θα με συνοδεύει ως ο πιο μεγαλοπρεπής που έχω ακούσει τελευταία.

Time does not pass

Ευχαριστούμε κ.κ. Mercury Rev!

Ήταν ουράνια συναυλία.

Να τα χώσω ;

Δεν είμαι καμιά χθεσινή. Έχουν δει τα μάτια μου καν και καν. Αλλά αυτό που δε σταματά ποτέ μα ποτέ να με αποσβολώνει, να με σοκάρει, να με κάνει να τρίβω τα μάτια μου απο έκπληξη, να ανατριχιάζω, είναι το... ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΑΣ μπορεί να είναι κάποιος !

Δεν θα το συνηθίσω ποτέ !

Τάσεις Φυγής

Σχεδόν καθημερινά εδώ και πολύ καιρό σχεδιάζω προσεκτικά την απόδρασή μου. Προσωρινή – μη φανταστείτε τίποτα δραματικό. Είναι μια ρουτίνα, ένα όνειρο που παραμένει στο ονειρικό, μια φαντασίωση που με κάνει να αντέχω τη καθημερινότητά μου. Όταν έρχονται τα δύσκολα λέω «θα πάω εκεί!» και αντέχω. Πάντα, μα πάντα θέλω να είμαι μόνη μου (στη φαντασία μου). Με βλέπω σ’ένα καφέ στο Παρίσι, με ένα σακίδιο στον ώμο στην Παταγονία, σε ένα θεατρικό στο Βερολίνο, σε ένα χαμάμ στη Τουρκία, στην κολλητή μου στην Αθήνα κ.λ.π. Και πάντα μα πάντα κάθε φορά που η κατάσταση τα φέρνει να έρθω κοντά στην πραγματοποίηση κάποιου ονείρου, εγώ…κάνω πίσω ! Προφασίζομαι χιλιάδες δικαιολογίες για να μην κάνω επιτέλους αυτό το βήμα. Τα παιδιά, οι υποχρεώσεις, η σκέψη ότι ένα σωρό άνθρωποι δεν θα τα καταφέρουν χωρίς εμένα (τι πετριά κι αυτή !) και ένα σωρό άλλες αηδίες που με «αποτρέπουν» από το μεγάλο όνειρο. Μάλλον βολεύτηκα κι εγώ. Δεν είμαι η πρώτη ούτε και η τελευταία. Απλά μου είναι δύσκολο να το χωνέψω (παρόλο που το κατάπια) να βρίσκομαι με τέτοιες αντιφάσεις μέσα μου, εγώ η αδέσποτη, αυτή που ποτέ δεν έδωσε λογαριασμό σε κανένα, το υπέρμετρα εγωιστικό πλάσμα που πάντα κοιτούσε την πάρτη του. Ωρίμασα άραγε; Βολεύτηκα; Συνειδητοποίησα την πραγματικότητα; Ο Θεός μπορεί να ξέρει, πάντως εγω δεν ξέρω…