30/3/08
26/3/08
20/3/08
Headaches, heartaches and nosebleeds
Απατάω τη φιλενάδα μου. Είμαι ερωτευμένος με εκατοντάδες γυναίκες που δεν υπάρχουν. Μπορώ να δω τα πρόσωπα τους. Ζωγραφίζω, σχεδιάζω και τις βάφω κάθε μέρα.
Έχω σχέση με ένα πίνακα. Είναι παντού στα ρούχα μου, στο δέρμα μου και στο στόμα μου.
Ζω σε ένα loft στο Λονδίνο, έχει άθλιο εξαερισμό, είναι ένας μικρός χώρος όπου ψεκάζω με spray και κοιμάμαι και οι φίλοι που έρχονται αυτόματα λένε πράγματα όπως : «Whoa, dude! Είσαι σκληροπυρηνικός» ή «Πρέπει να μαστουρώνεις τρελά εδώ μέσα».
Όχι, η αλήθεια είναι πως έχω τρομερούς πονοκεφάλους και μωβ μύξες.
Με πεθαίνει. Κάνει τα μάτια μου να τσούζουν. Ξυπνάω μέσα στη νύχτα επειδή πνίγομαι, έχω πονοκεφάλους όλη μέρα, και καμιά φορά η μύτη μου τρέχει αίμα. Την άλλη μέρα το πρωί ξαναρχίζω. Η αγάπη μου για αυτές τις γλύκες με τα ψηλά τακούνια με κάνουν να συνεχίζω. Όπως τα τραγούδια των Σειρήνων βάζουν τους ναυτικούς σε πειρασμό και υπογράφουν έτσι τη καταδίκη τους.
Καταλαβαίνω γιατί ζωγραφίζω, έχω δεχτεί τη παρόρμηση μου να το κάνω παράνομα. Δε βρίσκω όμως γαλήνη. Έχω μια φιλενάδα που την αγαπάω και ένα ελπιδοφόρο μέλλον, όμως συνεχίζω να δηλητηριάζω τον εαυτό μου, και γιατί όλα αυτά; Για τη τέχνη; Ποια η χρησιμότητα μιας βραχυπρόθεσμης ζωγραφιάς;
Σε ποιόν τα λέω όλα αυτά; Μήπως στον εαυτό μου;
Ποια είναι η απάντηση; Να θυσιάσω τους πίνακες, να βρω ένα μεγάλο και ακριβό studio ή να συνεχίζω παραβλέποντας τη μωβ μύξα; Αναρωτιέμαι ποια είναι η χρησιμότητα της τέχνης. Δε μπορεί να με θεραπεύσει αν αρρωστήσω και σίγουρα δε θα καθαρίσει τη βρωμιά που θα προκαλέσω αφού η αναθυμιάσεις μου γαμήσουν εντελώς τα έντερα. Και ας μην αναφέρω τις κακές λέξεις που αρχίζουν από Κ…, καρκίνος, κύστη, κουλτούρα…
Το ξέρω, το επαναλαμβάνω. Το ακούω από τη φιλενάδα μου. Δε μπορώ να σταματήσω. Βέβαια δεν θα είμαι ο πρώτος που αυτοκτόνησε εξαιτίας μιας αγάπης. Είναι η ζωγραφική, αγάπη; Είναι η αγάπη κάτι σαν εξάρτηση; Ποιος ξέρει; Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτές οι γκόμενες με σκοτώνουν και τις αγαπώ όλες.
13/3/08
5/3/08
Εδώ χειροκροτάμε
Δε το πιστεύω οτι αυτό το φιάσκο, αυτή επίδειξη νεο-ορθόδοξου πατριωτισμού, πλαισιωμένης με σφίχτουλες Ρωμαίους - και όχι μακεδόνες στρατιώτες, γίνεται στη πόλη μου.
Do You Like Rock Music? - British Sea Power
Οι British Sea Power φαίνεται ότι βρίσκονται μακριά από τους περισσότερους μουσικούς της συνομοταξίας τους. Πίσω από τον μάλλον αφελή τίτλο του τρίτου τους άλμπουμ, υπάρχει μια υπαρκτή κατάκτηση της ουσίας της ροκ μουσικής. Πέρα από τον Julian Cope, κανένας άλλος μουσικός δεν προσπάθησε τόσο σκληρά να δημιουργήσει τη τέλεια εξίσωση της ροκ με τον πρωτόγονο ήχο. Με τη βοήθεια του Graham Sutton, των μεταπάνκ ρόκερς, Bark Psychosis, οι British Sea Power δημιούργησαν έναν ηχητικό τυφώνα για να ενισχύσουν τις ήδη δυνατές κιθάρες τους. Το “Lights Out For Darker Skies” θυμίζει αρκετά Arcade Fire, ενώ στο “The Great Skua” η ουράνια χορωδία στο τέλος, έχει κάτι από το παγωμένο ήχο των Sigur Ros.
Οι αδερφοί Wilkinson απασχολούνται από όλα τα τρέχοντα θέματα του σύγχρονου κόσμου, και αυτό αποτυπώνεται στους στίχους: «Ο H5N1 σκότωσε έναν άγριο κύκνο/Είναι σαν ένα είδος οιωνού για ότι επακολουθήσει…».
Το Do You Like Rock Music? είναι ένα φιλόδοξο άλμπουμ που επιχειρεί να δώσει νόημα στο κόσμο του σήμερα.
Still on Top: The Greatest Hits- Van Morrison
Λαμβάνοντας κανείς υπόψη του ότι ο Van Morrison διαθέτει εκρηκτικό χαρακτήρα και αδιαμφισβήτητο ταλέντο, είναι τουλάχιστο περίεργο το γεγονός ότι προτιμά οι περιγραφές της μουσικής του (από βιογράφους, κριτικούς και γενικά τους γραφιάδες) να είναι απλές, φειδωλές και απρόσωπες. Μικρά κομπλιμέντα, τίποτα συναισθηματικά φορτισμένο και τίποτα περιττό. Στα γεγονότα λοιπόν: ο Morrison, o άνθρωπος που κρύβεται όταν σταματά η μουσική, είναι ο οραματιστής, το ελεύθερο πνεύμα της Εποχής του Υδροχόου, ο λευκός που μαγνήτιζε το λευκό ακροατήριο του με μαύρη μουσική, η Φωνή.
Με επιλεγμένα από τον ίδιο τραγούδια, το Still On Top - The Greatest Hits, κάνει την αναδρομή στη καριέρα του Morrison από το 1964 μέχρι και το 2004 και υμνεί τον καλλιτέχνη που επηρέασε άλλους καλλιτέχνες όπως ο Bruce Springsteen, ο Jim Morrison, ο Tom Petty, ο Elvis Costello. Ο Van Morrison είναι ένας πραγματικός καινοτόμος, ένας ακούραστος εξερευνητής που συνδυάζει την R&B, τη jazz, τα blues, και τη Κέλτικη παραδοσιακή μουσική με μοναδικό τρόπο.
Shine - Joni Mitchell
Πριν από σαράντα τρία χρόνια, η τότε Roberta Joan Anderson, ξεκίνησε τη καριέρα της από μια καφετέρια με το όνομα Depression. Είναι σαν να υπάρχει μια συμμετρία στις πράξεις της, αφού άφησε πίσω της πέντε χρόνια ενασχόλησης με τη κηπουρική και τη παρακολούθηση παλιών ταινιών, για να συντροφεύσει τον Paul McCartney στο εγχείρημα του με τα Starbucks.
Αν και η αποχώρηση της από τα μουσικά πράγματα, το 2002, συνοδεύτηκε με αρκετό φαρμάκι από τη μεριά της, καταγγέλλοντας τη διαφθορά της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας, η επιστροφή της δε δημιουργεί καμία έκπληξη. Η Mitchell πάντα είχε μια ακατανίκητη έλξη στα δραματικά «αντίο», όπως αρμόζει σε μια ντίβα.
Τι την οδήγησε να επιστρέψει; Τα γνωστά :Η καταστροφή του πλανήτη, οι γκάφες των πολιτικών, η βία.
Το Shine, είναι ένα προσωπικό άλμπουμ που ηχογραφήθηκε στο σπίτι της, στον Καναδά, με ένα πιάνο και ένα παλιό synthesizer. Μετά από τέσσερις δεκαετίες καριέρας, η Mitchell παρά την υπερβολική απόγνωση της, εξακολουθεί να κουβαλάει τον απόηχο μιας ειλικρινούς έφηβης που προσπαθεί να αφυπνίσει τον κόσμο από μια καφετέρια.
Rufus Does Judy At Carnegie Hall
Δεν υπάρχουν πολλοί μουσικοί γύρω μας που θα τολμούσαν να περπατήσουν στο γλιστερό μονοπάτι που χάραξε η Judy Garland, όμως ο Rufus τα κατάφερε καλά.
Πρόκειται για τη παράσταση που έδωσε η Garland στο Carnegie Hall, τον Απρίλιο του 1961. Λίγα χρόνια πριν οι γιατροί είχαν διαγνώσει ότι έπασχε από ηπατίτιδα κι εκείνη έκανε τα πάντα για να δώσει κάποιες επιπλέον συναυλίες για να τονώσει την αυτοπεποίθηση της. Οι θαυμαστές της γνώριζαν πως σε αυτή τη συναυλία, είχαν μπροστά τους έναν άνθρωπο που βρισκόταν σε πολύ σκοτεινή περίοδο – η αρρώστια της, ένας ακόμη αποτυχημένος γάμος και το επώδυνο διαζύγιο, η ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση της από τα ναρκωτικά. Εκείνη η συναυλία υποδεικνύεται ως μια από τις πιο επιτυχημένες της καριέρας της. Τα περισσότερα από τα τραγούδια που ακούστηκαν εκείνη τη νύχτα, παραμένουν ανεξίτηλα στο χρόνο.
Έτσι, το μεγαλύτερο πρόβλημα του Rufus ήταν να καταφέρει να γεφυρώσει τις ανακολουθίες, να φέρει το παρελθόν στο σήμερα και το αντίστροφο και να διαχειριστεί το υλικό των τραγουδιών δίχως να γελοιοποιηθεί από τη σύγκριση. Τα media ήδη είχαν στρέψει το ενδιαφέρον τους στο αποτέλεσμα του εγχειρήματος, στοιχηματίζοντας τα περισσότερα υπέρ της συντριβής. Ο Rufus Wainwright, άγγιξε τα τραγούδια με το δικό του τρόπο, προσέγγισε την ερμηνεία τους βήμα-βήμα, και κατάφερε να φτάσει στο τέλος αλώβητος. Η ιδέα του ήταν υπέροχη, περισσότερο από ότι η ερμηνεία του, όμως η Judy ήταν και θα είναι ανεπανάληπτη.
4/3/08
Ο σοφός ονειρεύεται στην άκρη του δρόμου
Ο σοφός ονειρεύεται στην άκρη του δρόμου. Η δύναμη του ονείρου μπορεί να κάνει να ξεπροβάλει ένα δέντρο, ένας βασιλιάς, μια γυναίκα, μια χίμαιρα. Και το δέντρο κι ο βασιλιάς και η χίμαιρα περνούν, περνούν σε αυτό το σκηνικό που ονομάζεται ζωή. Και εξαφανίζονται. Ο σοφός ονειρεύεται στην άκρη του δρόμου. Δε θα περάσει όποιος θέλει από το δρόμο του.
Απο το φλυτζάνι μου ξεφεύγει αχνός
Από το φλυτζάνι μου ξεφεύγει αχνός και πάει να επισκεφθεί το λουλούδι σου. Είσαι καθισμένη μπροστά του, το καμαρώνεις και βλέπεις το λουλούδι σου να κλείνει τα πέταλα του. Γυρνάς και με βλέπεις στο αντικρινό σπίτι, που προσπαθώ να κατευθύνω τον αχνό μου στο λουλούδι σου. Σκέφτεσαι: "πάλι αυτός". Κατεβάζεις το ελαφρύ καφασωτό που φράζει το παράθυρο σου. Μα το λουλούδι πεισματωμένο δε θα ξανανοίξει σήμερα. Η μέρα σου πήγε χαμένη.
*απο το βιβλίο Θέατρο Σκιών, του Λού-Κιάνγκ-Τσέου ή αλλιώς Πιέρ Μπεττενκούρ
1/3/08
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
