Yawn

Ήμουν λέει στο μαγαζί του Del Naja στα λαδάδικα. Εστιατόριο και μπαρ ιρλανδικού τύπου περισσότερο παρά αγγλικού. Ο Del Naja άρχοντας. Απρόσιτος, με αέρα σταρ ακόμη κι όταν τεμάχιζε το κρέας. Κάτι κοντοκουρεμμένα Αγγλάκια σκέτες αλήτρες σύχναζαν στο μαγαζί και κάτι trendy ζευγάρια που ήθελαν να νιώσουν την αίσθηση του κινδύνου έστω και για λίγο. Έκανα βόλτες απ’εξω και πέτυχα τον 3D στα κέφια του. Τον χαιρέτισα θρασύτατα (δεν μπορούσες εύκολα να του απευθύνεις το λόγο) και εκείνος παραδόξως χαμογέλασε. Ήμουν πια η ευνοούμενή του. Το ίδιο βράδυ ξεκουβαλήθηκα με τη παρέα μου. Είχα και ένα joint μαζί μου. Τα Αγγλάκια ευχαριστήθηκαν πολύ. Κουνούσαν τα κεφάλια τους επιδοκιμαστικά και με κάλεσαν στο τραπέζι τους. Άφησα τον Α. να γοητεύει ένα μελανούρι με τις εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις και πήγα. Πίναμε μπύρες και μου λέγανε πως μπορείς να ξεφορτωθείς γρήγορα το stuff σου σε περιπτώσεις ανάγκης χωρίς να το χάσεις. Χρήσιμα πράγματα. Φώναξα στον Del Naja να μας φέρει το γλυκό του καταστήματος…και μετά ήρθε ο Τασούλης και με ξύπνησε.

Καφέ παρακαλώ.

14ο Δημοσιογραφικό Συνέδριο Σαμοθράκης

Πήγα κι εγώ στο ετήσιο συνέδριο των δημοσιογράφων για να μάθω πράγματα απο τους πιο παλιούς και πιο έμπειρους δημοσιογράφους. Και έμαθα. Έμαθα οτι οι δημοσιογράφοι δεν τολμούν να πούν την αλήθεια ούτε στους εαυτούς τους. Οι περισσότεροι δεν έχουν επίγνωση της πραγματικότητας. Έχουν εγκλωβιστεί στα deadlines και στο κυνήγι της είδησης. Έμαθα οτι παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά. Οι περισσότεροι έχουν πρόβλημα έκφρασης. Οι μισοί δεν μπορούν να εκφραστούν και οι άλλοι μισοί παρασύρονται σε ανούσια λογίδρια που προκαλούν χασμουρητά. Ευτυχώς που ήρθε τη τελευταία μέρα ο Λαζόπουλος (!) και μίλησε ρεαλιστικά για το πως έχουν τα πράγματα στη τηλεόραση. Αν ήμουν λίγο πιο ευαίσθητη και παρορμητική, μετά απο αυτό θα έκανα στροφή στη καριέρα μου. Ξανά.
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα ένοχη που συμμετείχα στην δίχως λόγο κατασπατάληση των κονδυλίων της Νομαρχίας Έβρου και έδωσα δίκιο σε όσους μας έβλεπαν σαν λαίλαπα. Καταλάβαμε το νησί στη κυριολεξία.

Πραγματικά όμως απολαυστικές οι ιστορίες (εντελώς εκτός συνεδρίου) των κ.κ. Κλεάρχου, Ηλία, Χρήστου. Πάνσοφοι γέροντες, με γαργαλιστικά κοτσομπολιά, αυτοσαρκαστικά σχόλια, κριτική διάθεση. Πιο ζωντανοί και πιο νέοι απο τους νέους. Απόλαυση και ο ελληνικός καφές, το γλυκό κουταλιού και το ούζο κάτω απο τα πλατάνια.

Φεύγω...

...για τετραήμερο.

Ένας δημοσιογράφος...

...για να θεωρείται καλός πρέπει οπωσδήποτε να είναι ξινός;
Και αν η ξινίλα είναι κάτι που του υπαγορεύει ο ρόλος του, πρέπει να είναι ξινός με όλα και με όλους;

Ρωτάω για να μαθαίνω...

Χθές

Οι Massive (δυστυχώς) ήταν κατώτεροι των προσδοκιών μου, αλλά ίσως να φταίει οτι τους είδα για τρίτη φορά χθές χωρίς να έχουν νεο υλικό. Ο ήχος εντελώς μάπα, σαν να είχα βάλει το mini-disc μου στο διπλανό δωμάτιο. Περίμενα να συμβεί κάτι να με ταρακουνήσει αλλά μάταια. Η Liz είναι φωνάρα, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Κυριολεκτικά υπνωτιστικά τα φώτα και τα σκηνικά. Αυτό που μου άρεσε ήταν οτι παίξανε πολλά (αντιεμπορικά) κομμάτια απο το 100ο παράθυρο. Το μισό πλήθος παρακολουθούσε τη σκηνή αποσβολωμένο χωρίς να κουνάει ούτε μυ και το υπόλοιπο δεν μπόρεσε να ξεφύγει απο το socializing. Με εκνευρίζει το κοινό των συναυλιών στην Ελλάδα. Δεν κουνιέται, μιλάει ακατάπαυστα, φωτογραφίζει μανιωδώς χωρίς να συμμετέχει σ'αυτό που συμβαίνει. Μόνο στο χειροκρότημα του δεν τσιγγουνεύεται.

Summer's Gone

Sing for your lover
Like blood from a stone
Sing for your lover
Who's waiting at home
If you sing when youre high
And youre dry as a bone
Then you must realise
That you're never alone

Tomorrow at a theater near you

Οι Massive Attack...

στο περίπτερο 17 της Έκθεσης!
Σαν να λέμε "ενοικιάζεται αίθουσα τελετών για γάμους, βαπτίσεις, μνημόσυνα, συναυλίες.
Η αίθουσα κλιματίζεται."

Ελπίζω η κυρία Frazer (που την αγαπώ απο την εποχή των Cocteau Twins) να με αποζημιώσει.

Nada

Why Not Nothing?

I aint got time for your politics
Or your masqueraded machavellian tricks
Goodbye, you know i aint got time
Dont deny it its abuse of the cross
Lets get some of god squad in the dock where they belong
Ah wheres ya song ?
Its a- I know that your wrong you gotta learn the way you do
Take my advice dont let em treat you like a fool
Hey babe, Im gonna look you in the eye
Thats when we started singing

Why not, why not nothing

Tonight i need survival through your everyday
Who the fuck are you when you take that mask away ?
Friend i dont know, ahh where do we go ?
I do not know whats real on the screen
Hollywoods directing world war 3
Whats going on?, ahh pass me the gun
Its a- I know that your wrong you gotta learn the way you do
Take my advice dont let em treat you like a fool
Hey babe, Im gonna look you in the eye
Thats when we started singing

Why not, why not nothing

Dark Angel's Alchemy

Κάποτε είχαμε μια μπάντα. Την ονομάζαμε Dark Angel's Alchemy. Παίζαμε διασκευές απο Chistian Death, Cramps, Sound, Bauhaus. Σαν γνήσιοι γκοθάδες εμφανιζόμασταν αγόρια-κορίτσια τίγκα στο make up και δεν νομίζω οτι ποτέ αμφισβητήθηκε ο ανδρισμός κάποιου. Στα φωνητικά η υπογράφουσα, με κραυγές-ξεπατικούρα απο Lydia Lunch και Kim Gordon, και σκηνική παρουσία πέφτω-στα-γόνατα-ανα-πάσα-στιγμή-τύφλα-να'χει-η-Βίσση. Θυμάμαι είχα γδάρει τα γόνατα μου πολλές φορές. Τι να γίνει όμως; Η περφόρμανς είναι περφόρμανς. Κάποια στιγμή γράψαμε και ενα κομμάτι. Λεγόταν Illusions που ευτύχησε να σταδιοδρομήσει στα airways της εποχής. Μιλάμε για το Ράδιο-Αρβύλα του Ευόσμου (που ήταν και κολλητοί μας). Το ηχογραφήσαμε κιόλας. Την πρώτη φορά που εμφανιστήκαμε live ήταν σ'ενα φεστιβάλ της ΚΝΕ, μαζί με τους XAXAKES χωρίς ούτε καν την υποψία της Domini, και με τον Νάστα με καρέ μαλλί. Ήταν σκέτη αποτυχία. Το κοινό δεν μας εκτίμησε όπως μας άξιζε. Τη δεύτερη φορά στο Θέατρο Κήπου. Τα πανκιά μας γούσταραν. Οι υπόλοιποι έμειναν με την απορία. Μέχρι να ακούσω τον φίλο μου τον Πάνο και την μπαντα του, νόμιζα οτι είμασταν η πιο απαράδεκτη μπάντα που υπήρξε ποτέ στη Θεσσαλονίκη.

Update: Η παραπάνω ιστορία είναι πέρα ως πέρα αληθινή. Κάθε ομοιότητα με φανταστικά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.

Sunday Morning

Κάθομαι και πίνω τον καφέ μου στον ήλιο. Έχει δροσιά. Φυσάει. Δεν θα πάω για μπάνιο τελικά. Θα κάτσω εδω και θα στηθώ πάλι στη τηλεόραση να ανατριχιάσω με την ησυχία μου. Να σοκαριστώ λίγο βρε παιδί μου. Όσο κάνω εναν απολογισμό της χθεσινής μέρας, απο την απέναντι παιδική χαρά ακούγονται δυο κοριτσάκια που κάνουν κούνια να τραγουδάνε: "Έχεις μεγάλο ταλέντο στα χείληηηηηη, έχεις αυτό που δεν έχουν οι άαααλλοι, αγάπη μου έλα και φίλα με πάαααλι...."

A Long Way Down...

είναι το καινούριο βιβλίο του Nick Hornby (ο κύριος High Fidelity)
M' αρέσει αυτός ο τύπος...

Και που λέτε "αδέρφια"...

...μια που με αφαιρέσατε απο τα links σας δίχως λόγο και αιτία (αν και υποψιάζομαι κάτι), λέω κι εγω να κάνω μια ανακαινισούλα...

δε πιστεύω να το πάρετε προσωπικά, έτσι;

(το πόση μαλακία δέρνει τον κόσμο...)
μπλιάχ!